Tucker Carlson’ın Fox News’ten kovulması niçin bazı ilericileri bölüyor?

Tucker Carlson, Fox News’teki işini kaybettikten bigün sonrasında şaşırtıcı bir kaynaktan övgü aldı: The American Prospect dergisi.

Parçanın başlığı “Yayındaki Kendini beğenmiş Adam” olabilirdi, sadece itişi kesinlikle sunucuya daha oldukça hayranlık duyuyordu. Gazeteciler Lee Harris ve Luke Goldstein, Carlson’ın “solda ve sağda rahat dindarlıkları çarpıtma mevzusunda yetenekli” bulunduğunu ve “kuvvetli misafirlerine karşı ısrarlı güvensizliğinin otoriteye karşı bir çözücü görevi gördüğünü” yazdı.

Carlson’ın özgür piyasa tutucu dogmasına ve ABD dış siyaset kuruluşuna yönelik eleştirilerini övdüler ve “aksi takdirde onun popülist bakış açısını benimseyebilecek yabancılaşmış seyirciler” dedikleri, “takıntılı bir halde yerlici” olarak adlandırdıkları mesajdan yalnızca özetlemek gerekirse bahsettiler.

Solun bazı çevrelerinden gelen tepki hızlıydı.

Yazar Zachary Carter makaleyi “genel olarak iğrenç” olarak nitelendirdi. yazar Kathleen Geier Prospect yazarlarının ya Carlson’ın bağnazlığını fark edemeyecek kadar “aptal” olmaları ya da onun görüşlerini paylaşmaları gerektiğine karar verdi. “Utanç verici ve aptalca” Talking Points Memo’dan Josh Marshall tweet attı.

New York Times köşe yazarı Jamelle Bouie makale denir “kalitesiz ve inandırıcılıktan uzak” Carlson’ın şovu dedi “Mesajları için gerçek naziler tarafınca övüldü” ve niçin yayınladığını sormak için Prospect’in baş editörü David Dayen’i etiketledi. (Yakında Dayen yarı özür diledi editörün notu, parçanın “yetersiz kaldığını”, sorumluluğu üstlendiğini ve yakında öteki çalışanlardan bir cevap yayınlayacağını söylemiş oldu.)

Sadece Dayen’in pişmanlığına karşın, soldan bazıları taşı savundu. Tekel karşıtı aktivist, “Tucker Carlson’ın siyaset söylemine iyi mi uyduğunu anlamaya çalışan soldaki tek yazı bu” dedi. Matt Stoller tweet attı. “Doğal ki bir çok insan bundan nefret ediyor.”

American Prospect, uzun süredir, dönüşümlü olarak riskli ve haçlı eğilimleri olan ilerici bir gündemi savundu ve Bouie, Marshall ve şimdi silahlanmış ötekiler de dahil olmak suretiyle, artık önde gelen birçok gazetecinin kariyerlerinin başlamasına destek oldu.

Prospect makalesi ve ona verilen yanıtlar, liberal-sol koalisyon içinde uzun süredir kaynayan bir gerilimi kaynama noktasına getirdi. Doğrusu: Toplumsal hakkaniyet siyaseti – ırkçılık, cinsiyetçilik, yabancı düşmanlığı ve bağnazlıkla savaşım – o denli mühim ki, bu projenin herhangi bir düşmanı, bilhassa de Carlson kadar şiddetli görüşleri ve çok büyük tesiri olan biri, aforoz duyuru edilmelidir?

Yada ABD dış politikası kurumuna yada şirket gücüne meydan okumak benzer biçimde meseleler, aynı fikirde olan insanlarla ortak bir zemin bulmaya değecek kadar mühim mi? yobaz görüşleri benimseyin – hatta onları oldukça yüksek sesle ve sık sık korumak için çaba sarfeden insanoğlu bile?

Soldan bazıları niçin Tuckerizm’e birazcık ilgi duyuyor – ve ötekiler bunu niçin bu kadar iğrenç buluyor?

Soldaki Carlson’a ilişkin ana akım görüş, onun benzersiz bir halde tehlikeli bir figür olduğu yönünde.

Bazıları ona “beyaz milliyetçi” diyor (ve hakkaten de beyaz milliyetçiler, Carlson’u uzun süredir ana akım haline getirdikleri argümanları nihayet kabul etmiş olduğu için sık sık övüyorlar). Ötekiler ona faşist diyor. Marjinalleştirilmiş insanların haklarını ve varlığını tehdit eden bir hareketin yalnız bir katılımcısı değil, bununla beraber elebaşı olduğuna inanılıyor. Naturel olarak, buna inanıyorsanız, Carlson’a yönelik herhangi bir övgü yada onunla ortak bir zemin bulma çabası itici geliyor.

Sadece bazı solcular, genel olarak kültür harbinde olduğu benzer biçimde, Carlson hakkında bu iddiaların (Trump hakkında öne sürülen iddialara benzeyen) abartılı bulunduğunu düşünüyor. Ülkeye yönelik en büyük tehditlerin parti çizgisinde bu kadar net olmadığına ve yeterince dikkat çekmediğine inanma eğilimindeler. İki partili ABD dış siyaset düzeninden derinden rahatsızlar ve her iki tarafın da kurumsal güç tarafınca fazlasıyla yozlaştığını düşünüyorlar – ve her iki görüş açısı da Carlson’ın programında gösterildi.

Carlson, yazdığım benzer biçimde, Sean Hannity benzer biçimde öteki Fox sunucularınınkinden oldukça değişik görünen yorumlar sunarak, bu iki mevzuda da geleneksel GOP kuruluşundan hakkaten koptu. Bu argüman Glenn Greenwald yapılmış Carlson’ın programında görünme isteğini ve genel olarak popülist sağa karşı artan dostluğunu açıklarken (bir zamanlar solun haçlı bir gazetecisi olarak görülüyordu, şimdi eski müttefiklerinin bir çok ondan nefret ediyor). Prospect makalesini korumak için çaba sarfeden Stoller, antitröst politikası mevzusunda Senatör Josh Hawley (R-MO) ile emek verme girişimleri mevzusunda benzer tartışmalarla karşı karşıya kaldı.

Sadece bu bakış açısını eleştirenler, Carlson’ın ekonomik retoriğinin düzmece bulunduğunu – tıpkı Trump ve tarihsel faşistler benzer biçimde, otoriter ve yobaz bir gündem ilerletme davası için düzmece popülizmle uğraştığını ve muhtemelen kurumsal güç hakkında pek bir şey yapmayacak bulunduğunu iddia ediyor. Bazı savundu bunun, sol ve faşistler içinde, sol için asla iyi sonuçlanmayan bir “kızıl-kahverengi ittifak” şeklindeki eski sol fantazisinin bir örneği bulunduğunu. Dayen bu bakış açısına başını salladı editörünün notusağ popülistlerin “kurumsal yağma ve harp” mevzularını “ortaklaşa iş halletmeye” çalıştığını düşündüğünü söylüyor.

Doğru ekonomik popülizmin retorikten oldukça daha fazlasını ifade edip etmeyeceğini sorgulamak adil. Ukrayna savaşıyla ilgili söylem daha çetrefilli bir mevzu. Ana akım Demokratların ve liberallerin bir çok, bunun işgal edilmiş bir ülkenin yabancı bir saldırgana karşı haklı bir savunması bulunduğunu savunarak Biden’ın Ukrayna’yı silahlandırma politikasını yürekten destekliyor. Soldan bazıları daha şüpheci, bunun daha büyük, daha ölümcül bir muharebeye yol açacağından korkuyor ve bu yardımın geri alınmasını istiyor. Mevzuyla ilgili daha çok münakaşa istiyorlardı, sadece medyada oldukça azca önde gelen müttefikleri vardı – Carlson haricinde.

Buradaki bir öteki mühim alt akım, elbet, “uyanıklık” ve genel olarak toplumsal hakkaniyet hareketi hakkında duygulardır. Bazı solcular, bu hareketin kendini beğenmişlik, sansürlü kınama ve “ustalaşmış yönetici sınıfı” tarafınca oy kullanma eğilimi olarak gördükleri şeye öfkeleniyorlar, bunun ihlal etmek istedikleri yeni, can sıkan bir geleneksel bilgeliğe dönüştüğünü düşünüyorlar. (Harris, yayınlanmadan ilkin Carlson makalesinin tartışmalı olacağını ima etti.)

Benzer şekilde, Prospect araştırmaları editörü Moe Tkacik tweet attıCarlson makalesini savunurken, “Tembel darkafalılığı o denli nalet etti ki, sağcı popülizmin ‘bağnazlar yobaz olabilir’in ötesinde bir çekiciliği olabileceği fikrini besleyen herkesi derhal kripto-faşist olarak suçluyor.”

Tartışmaların bir çok, yazının nerede yayınlandığıyla ilgili. Son zamanlarda, Dayen’in editörlüğünde Prospect, saplantılı bir halde kurumsal gücü, ABD dış siyaset düzenini ve yolsuzluğu haber yaparak yeni bir anlam kazanmıştır – öteki toplumsal medya ardında koşan liberal dijital yayınların zikzak çizdiği yerlerde zikzak çizerek. Sadece Dayen’s Prospect, uyandırma karşıtı, anti-sosyal hakkaniyet provokasyonlarıyla tanınmadı ve bu yazı o denli fena karşılandı ki, ihtiyacı hissetti. alenen bunun için yarı özür dileyapacağını söyleyerek “Kaybedilen itimatı geri kazanmak için oldukça çalışın.”

Soldaki bazı kişiler içinde uzun süredir sağ popülistlerin haklı bulunduğunu korumak için çaba sarfetmek için bir dürtü var. Bu, bazı yorumcuların Trump’ın ırkçılık sebebiyle kazandığını savunduğu, diğerlerinin ise Demokratik düzenin başarısızlıklarına işaret etmiş olduğu 2016 seçimlerinin düello yorumlarına kadar uzanıyor. Uyanıklığın oldukça ileri gidip gitmediği mevzusundaki tartışmalarda daha kısa sürede görüldü.

Tucker Carlson’ı övmek, ilerici bir gösterim için hala oldukça sıcak bir yaklaşım olabilir, sadece bu çatlaklar muhtemelen Trump sonrası dönemde solda tartışmaları izleyeceği yolu göstermeye devam edecek.