Bayağı siyah hayatlar da hatırlanmalı

Ses; On Süratli Basın/Penguen Rastgele Ev

Renata Cherlise, yeni kitabı Black Archives: Photographic Celebration of Black Life’da siyahların günlük neşesinin kutlanmasını korumak için çaba sarfediyor.

2015 senesinde Renata Cherlise tarafınca kurulan Black Archives, “siyah anılar ve hayaller için bir mekan”, siyahların deneyimlerine ışık tutan bir multimedya platformu, siyahların kendilerini görmeleri için bir ayna, Siyahların görsel bir emek harcaması. Yaşam nüansları ve daha fazlası.

*Kara Arşivler: Siyahi Yaşamın Fotoğrafik Bir Kutlaması* Renata Cherlise tarafınca, 2023. Penguin Random House’un bir baskısı olan Ten Speed Press tarafınca gösterildi.

Cherlise’nin kitabının yayınlanmasından ilkin Kara Arşivler: Siyah Yaşamın Fotoğrafik Bir Kutlaması, Cherlise ile çocukken aile deneyimlerinin fotoğrafa ve arşivlere olan ilgisini iyi mi artırdığını, Black Archives’ın niçin bayağı siyah yaşamı öne çıkarmayı seçtiğini, toplumsal medyanın siyah kültür çalışanlarının yaratıcı uygulamalarına iyi mi uyduğunu ve belgelemenin bile niçin mümkün bulunduğunu konuştum. kişinin siyah yaşamı, yalnızca kendisi yada ailesi için önemliyse.

Cherlise’nin aile arşivine ve dünyanın dört bir yanından Black Archives topluluğu tarafınca gönderilen fotoğraflara dayanan kitap üç bölüme ayrılmıştır: Temel: Hikayelerin Koruyucusu, İç Mekanlar: Alanı Tutmak ve Zamanı Tutmak ve Dış Mekanlar: Şahit Olmak . Her bölüm bizi, yakın ve geniş ailelerimizin olduğu evlerimizden, daha geniş topluluklarımızdaki anlara, Blackness’in manzaraları, otomobilleri ve dış dünyanın öteki cihazlarının etkileşime girmiş olduğu deneyimleri ve bunlarla iyi mi etkileşime girdiğine kadar, Black deneyiminin değişik bölümlerine götürüyor.

Sonunda, Cherlise ümit ediyor Kara Arşivler: Siyahi Yaşamın Fotoğrafik Bir Kutlaması toplu bir aile fotoğraf albümü görevi görür. Nereden gelirsek gelelim bizlere Siyah deneyiminin benzerliklerini hatırlatan; bizi siyah içselliğin iyi mi göründüğünü, ses çıkardığını ve hissettirdiğini düşünmeye sevk eder; ve bayağı, günlük Siyah yaşamının güzelliğini, tarzını ve büyüsünü tasvir eden bu ve öteki samimi fotoğraflara itina ve saygı gösteriyor.

Bu röportaj, uzunluk ve netlik için düzenlendi.

David ve Stephen Hunter, 1960 dolaylarında bir televizyonun yanında poz veriyor.

Bana büyükannenin İncilini bulduğun anı anlat, şu sebeple pek fazlaca siyah insan bununla ilgili. Kayıtlarımızı çoğu zaman Mukaddes Kitaplarımızda tutarız. Mukaddes Kitabınızı bulmak ve içinde yazılanları görmek, fotoğraflara, fotoğraflara ve aile hikayelerine olan ilginizi iyi mi artırdı?

Büyükannemin yatak odasında şarkı söylüyor, dans ediyor ve çocuk eşyaları yapıyordum ve sonrasında dolabına gittim ve bu İncil’i gördüm ve açtım. Ne işe yaradığını bilmiyordum şu sebeple onu çıkardığını asla görmedim. Orada, şifonyerinin üstünde öylece kaldı.

Açtım ve bu nedir diye düşündüm. Bu insanoğlu kim? Bu adlar niçin burada? Listeyi gözden geçirirken adımı gördüm ve ‘Oh, bu benim, değil mi? Bu benim doğum tarihim. Bu benim annem. Bu benim babam.” Ben de şaşkına dönmüştüm şu sebeple bunun ne anlama geldiğini bilmiyordum.

Büyükanneme götürdüm ve bana söyledi ve ‘Vay canına’ dedim. an.

Kara Arşivler iyi mi ortaya çıktı?

Tumblr’a 2011 civarında başladım. O zamanlar hakkaten ne yaptığımı bilmiyordum fakat bu fotoğraflarla hakkaten ilgileniyordum. Mortgage sektöründe tam zamanlı çalıştım ve sevmediğim işleri yaptım. Bu yüzden geceleri, akşamları ve hafta sonlarını fotoğraf arayarak ve onları Tumblr’da paylaşarak, birkaç yıl sonrasına kadar hakkaten düşünmeden geçirdim.

Siyah deneyiminin daha geniş geçmişini hakkaten merak ediyordum ve bunu yalnız geceler ve hafta sonları yerine devamlı iyi mi yapacağımı bulmaya çalışıyordum. Böylece 2015’te internet sayfasını ve Instagram hesabını oluşturdum ve aile fotoğraflarım haricinde hakkaten bir arşivim olmadığı için görsel hikayeler anlatmaya ve fotoğraf denemeleri düzenlemeye yeni başladım.

Proje, siyahların günlük, görünüşte bayağı yaşamlarına ve çoğu zaman siyah neşeye odaklanıyor. Niçin siyahların sıradanlığını vurgulamayı seçtiniz? Kayıt tutmak ve Siyah halk fotoğraflarının ve Siyah yaşamının gündelik sıradanlığının çevresinde dikkatle görünmek niçin önemlidir?

Aile fotoğraf albümü, arşive girişimdi. En fazlaca mahalli fotoğrafçılık ve anlık görüntülere aşinayım, bu yüzden bunu kutlamak için alan yaratan bir kitap yaratmak istedim. Bayağı olana odaklanıyorum şu sebeple Siyahların mükemmelliğine dair başka hikayeler daha ilkin anlatılmıştı ve bundan bir şey çıkarmamak için, fakat hem de Siyahların sıradanlığına dair hikayeleri de yakalamak istedim.

Devamlı kutlanmak yada hatırlanmak için bir şeyler yapmak zorunda değilsiniz. Oradayken hiçbir şey yapamazsın. Bu kafi. Yalnız siyah olmanın ve yaşamı sürdürmenin, çocuklarınıza bakmanın, şekerleme yapmanın, birini sevmenin, bu alanı paylaşmanın kafi bulunduğunu hatırlatıyor – bu kadar yeter.

Yazarın ailesinin dışarı çıkarken çekilmiş polaroidi, 1985.

için bir makalede MoMAşöyleki yazdılar: “Arşivi kendimizin yaşayan bir uzantısı olarak görmeli ve bilinmeyenin, isimsizin ve belirlenmemişin ötesindeki kalp atışlarını sayarken nefesleri dinlemeliyiz.” Bu mevzuda daha çok şey söyleyebilir misiniz?

Kimi zaman, bilhassa koleksiyonların tüm detayları içermeyebileceği depolardan çekerken ve kimi zaman kendi aile fotoğraflarımıza bakarken bile, baktığımız şeyin arkasındaki hikayeyi bilemeyiz. Fakat örneğin onun teyzem bulunduğunu biliyorum, değil mi?

Yazarın teyzesi, Brenda, Jacksonville, Florida, 1979.

Zamanı, nerede bulunduğunu yada öteki ayrıntıları bilsem de bilmesem de, onun bu fotoğrafına bayılıyorum ve bu görüntülerden ve arşivden alabildiğimiz başka hiçbir meta veri olmadan hala o denli fazlaca fotoğraf var ki.

Bu kısmı bilmiyor olabilirsiniz, sadece bundan başka ne elde edebilirsiniz? Burada tutunabileceğini bildiğin başka ne var? Fotoğrafla iyi mi etkileşim kurabilir ve geri düşünebilir yada bir şey hayal edebilirsiniz? Ve yalnız geçmişi hayal etmeyin, karanlık bir gelecek hayal edin.

Bu siyah gelecek fantezilerinden bazıları nedir? Hangi vizyonları umuyorsun? Hangi olasılıkları hayal ediyorsun?

Bunu sorman gülünç şu sebeple bilgisayar bilimleri ikinci derslik talebesi olan kızım geçenlerde hafta sonu evdeydi. Ve arşivlerle yaptığım ve arşivlerle uğraştığım işlerle fazlaca ilgileniyor. Fazlaca analitik ve mantıklı ve bir şeyler yaratmayı seviyor. Bu yüzden, karanlık bir geleceğe katkıda bulunmak için bu iki dünyayı birleştirmeye çalışmasını dinlemek gülünç. “Anne, biliyorsun, anlamaya çalışıyorum” diyor.

Bu yüzden, Kara Arşivlerin siyahların geleceğine iyi mi katkıda bulunduğunu düşündüğümde, yalnız onlara değil öteki insanlara da esin verecek alan bırakıyor. Hayal eden ben miyim yoksa işim insanların hayal etmesi için yer açmak mı bilmiyorum. Hemen hemen tam olarak güvenli değilim, sadece Black Futures’ın işi ileriye taşıdığını ve Black Archives’in, dikkatleri Siyah deneyimine çekerek Siyahların hatıraları ile hayal güçlerini birbirine bağlayan o rahat vasıta bulunduğunu düşünüyorum.

Sizce Black’in görsel deneyiminin ayırt edici özellikleri neler?

Yoldam. Siyah bir insanoğlunun bayağı bir günde yalnız kendisi olduğu bayağı fotoğrafınızda bile, onların kendilerini taşıma biçimleri, bizim kendimizi taşıma biçimimizde fazlaca fazla biçim var. Siyahlar olarak kendimizi sunma şeklimiz neredeyse zahmetsiz.

Black Studies’e yönelik tüm saldırılar karşısında, Afro-Amerikan Emek harcamalarıve ülke genelinde devam eden eleştiri ırk teorisi, bu proje şu anda size neyi temsil ediyor?

Hikayelerimizi kim silmeye çalışırsa çalışsın, hala burada olduğumuzun ve hala işte çalıştığımızın kanıtı. Bu ülkeye katkılarımızı itibarsızlaştırmaya yönelik en iyi girişimlere karşın gene de yapacağız. Bu tür işler, hiçbir yere gitmediğimizi hatırlatır. Ve mesajımızı ileteceğiz ve hikayelerimizin anlatılmasına izin vereceğiz.

Son zamanlarda toplumsal medyayı iyi mi değerlendiriyorsunuz ve toplumsal medya, siyahi sanatçıların ve kültür çalışanlarının yaratıcı uygulamalarına iyi mi uyuyor?

Bilimsel nitelikli bir geçmişim olmadığı için toplumsal medya bana bu işe değişik bir yaklaşım kazandırdı. diplomam yoktu. 20 senelik tecrübem yoktu. Bende şu ya da bu yoktu. Kendi kendime sorum şuydu, okuldan mezun olmak için 15 yıl beklemek zorunda kalmadan bu işi iyi mi yapabilirim? Toplumsal medya benim için bu giriş noktasıydı.

Bilhassa kendi ailenizin amaçları içinse, ailenizi belgelemek niçin bu kadar önemlidir? Bu mevzuda bir kitap yayınlamayı yada bir Instagram platformu oluşturmayı asla düşünmeseler yada planlamasalar bile Siyahların hayatlarını belgelemesi niçin bu kadar mühim?

Burada olduğumuzun kanıtı olarak kayıt tutma ve yaşamlarımızı kaydetme ve belgeleme geleneğini sürdürmeliyiz.

Hemen hemen doğmamış bir gelecek neslin burada iyi mi yer aldığımızı, iyi mi iç içe olduğumuzu, birbirimizle iyi mi paylaştığımızı, sesimizin iyi mi çıktığını, iyi mi güldüğümüzü görmesi için bir kayıt yapmamız gerekiyor. ?

Ben doğmadan ilkin ailelerimizin bunu yapmış olduğu için minnettarım. Büyükannem, büyük büyükannem ve annem bu şekilde yapmış oldu. Burada olduğumuza dair kanıt yarattın. Ve inanırım ki benim bir kitap yapacağımı ve içine fotoğraflarını koyacağımı bilmiyorlardı. Fakat gene de hesaba çekildiğimizden güvenli olma niyetiyle ilgili bir şeyler var.