Noel filmi olağanüstü şeyleri asla mucize değildir

Geçen ay, şu anda okuduğunuzdan değil, tamamen değişik bir makaleyi araştırmak için TV için yapılmış Noel filmlerini (Hallmark filmleri ve onların öteki kanallı klonları) ana sıraya koymaya başladım. (Bir ihtimal seneye.) Bunun yerine dikkatimi çeken, filmlerin her birinde o denli ısrarla meydana getirilen ortak bir iddiaydı ki, birazcık kuşku duymaya başladım. Kim bilir en iyi şekilde, Lindsay Lohan Netflix aracından bir satırda özetlenmiştir. Noel için düşüyor: “Noel,” diye ısrar ediyor bir büyükanne, “mucizeler zamanı.”

Mucizeler ve ek olarak sihir; terimler birbirinin yerine kullanılabilir ve ek olarak daha spesifik hale getirilir. “Dinlence” büyüsü. “Noel” olağanüstü şeyleri. Alev ateş bekar iş bayanları bugüne dek yakıcı bekar babalar bulur. İflasın eşiğindeki minik işletmeler on birinci saatte kurtulur. Çocuklar aile birlikteliği dilerler ve bu arzu kabul olur.

Bunlar mükemmel şeyler, fakat aslına bakarsak mucizeler değiller ya da kelimenin gerçek anlamı anlamında değiller. Mucize, tanımsal olarak, insanların tanrısal bir varlığın işi olduğuna inandıkları, açıklanamayan bir vakadır. Bugünlerde daha oldukça bir metafor olarak kullanılıyor – bahse girerim “bu bir Noel mucizesi!” ironik bir halde bir yada iki kez kendiniz. Sadece TV için yapılmış nazik Noel filmimizde, birçok insanoğlunun hayatlarında yaşamış olduğu bayağı vakalara – bir ev güvence altına almak, aşkı bulmak, karlı ve sürdürülebilir bir iş modeli keşfetmek – artık ışıltılı ve neredeyse doğaüstü hale geliyorlar şundan dolayı bir tek onlar. kar ve holly ortasında meydana gelir. Bu tam olarak mucize sayılmayan mucizeler, bununla beraber bir beklenti oldukları için, tanrısallık ve kaçınılmazlık ikili bir yaşam yaşarlar. Bir şeyler ters gidiyorsa, problem değil – Noel vardığında düzeltilecektir.

Netflix’in izniyle

Mucize fikrini, ana şirket Crown Media’nın 2001’de eski Hıristiyan kanalı Odyssey’i devralmasıyla ortaya çıkan Hallmark Channel’daki filmlerde gördüm. çentikler daha seksi ve Noel filmlerinde karakterlerin kendi dünyalarında öteki Netflix Noel filmlerine rastlama uygulamasını nefis bir halde başlatan Netflix’te. (Lindsay Lohan, Noel için düşüyor Bellek kaybı yaşayan ve alışılmadık bir ortamda uyanan bir mirasçı olan hanım kahraman, sabahları televizyonda oynayarak Netflix “tudum” sesini ve 2021’ler için açılış sayfasını tetikler. Noel için bir Kale.)

Ve onları Ekim ayında yayına başlamış olan ve yıldızı ve kanal yöneticisi Candace Cameron Bure’nin Wall Street Journal’a kanalın “geleneksel birlikteliği” sürdüreceğini söylemesiyle derhal haber olan yeni “Büyük Amerikan Ailesi” kanalının filmlerinde gördüm. merkezde.” (Azca sayıda Hallmark filmimizde eşcinsel çiftler yer alır.) Bure, eski Dolu ev kimi zaman “Noel Kraliçesi” lakaplı yıldız, 2014 yılında yapılmış filmimizde rol aldı. Noel Sararmış, türü azca oldukça başlattı. Birçok seyirci için yerleşik bir krediyle geliyor.

Çömez kanalın Noel programı için resmi lakabı olan “Mükemmel Amerikan Noeli” beni birazcık hayrete düşürdü. Oldukça açık bir Trump kampanyası sloganı yankısı kullanarak ağınızı ve yapım şirketi Great American Media benzer biçimde ilgili mülklerini adlandırmak ne kadar sanatsız bir pazarlama stratejisi. Aynı anda belirgin, alaycı ve parlaktı. Aslen ne yaptıklarını görmem gerekiyordu.

Görünüşe gore “Büyük Amerikan Noeli” programı Hallmark yada başka herhangi bir kanalınkine oldukça benziyor, sadece görünüşe gore oldukça daha beyaz (ve karı kastetmiyorum) ve evet, eşcinsel çift yok. Hallmark’ın büyük geleneğinde, Büyük Amerikan Noel filmleri titizlikle “apolitik” kalır (politikaya direkt atıfta bulunulmaması anlamında); kim bilir direkt daha büyük MAGA inanç sistemine şaplak atıyor benzer biçimde görünen tek metinsel kinaye, bir takım oldukça sivri “Mutlu Noeller” selamlamasıdır ve “Mutlu Tatiller” olmamasıdır. Aksi takdirde, çoğunlukla tanıdık en büyük hitlerdir. Tek kırmızı şapkalar Noel Baba’da.

Filmimizde Noel’de mukaddermesela – bir tür Rastlantı öykünmek – yakıcı bekar bir baba (Casey Elliott) ve kariyer odaklı bekar bir bayan (Shae Robins), kızı ve kızı için yeğeni için hediyeler bulmuş olduğu şafak öncesi bir Black Friday alışveriş hattında buluşur. Sabahı beraber söyleşi ederek, alışveriş yaparak ve sıcak kakao yudumlayarak geçirirler, sonrasında bir mağazada elektrikler kesilince birbirlerini kaybederler ve filmin geri kalanını birbirlerini bulmaya emek harcayarak geçirirler. Sonunda yaparlar – kasabanın “Noel köyünde” (türün yaygın bir mecaz) ve Noel Arifesi “Noel Baba’nın uğurlanmasında”. Film, bir yıl sonrasında, hala birlikteyken, birbirlerine hediyeler alıp aşk mucizesinden bahsederken sonlanmış olur.

Bu filmleri eleştirmenin birçok yolu var ve birçoğu bunu yapmış oldu. Tür, toksik bir halde nostaljik ve gerici olabilir; çoğu zaman kapsayıcının tersidir; apolitiklik yanılsamasının kendisi politiktir. Teknik olarak “orijinaller” olarak faturalandırılırlar, sadece orijinalin antitezidirler (yazarların buluş etmiş olduğu temanın sonsuz varyasyonlarına fanatik olmaya başlamama karşın – Hallmark bu yıl 40 Noel orijinali yayınladı, oysa hala yeni olan Büyük American Family 18 orijinal yayınladı.)

Fakat bir eleştirmen olarak bu materyalle ilgili duygularım ne olursa olsun (kısmen, o denli samimiler ki onları alt etmek yorucu, aptalca ve aşağılık geliyor, büyükannene kızmak benzer biçimde), kendimi devamlı olarak “büyülü mucize” şeyine takılırken buldum. .

Noel’in dini bir bayram olduğu fikrini oldukça ciddiye alan bir ortamda büyüdüm. Çocukken Noel Baba’ya inanmama izin verilmedi. Kilisede, sık sık “mevsimin sebebi”nden (İsa) ve Noel’in dünyevi ticarileşmesinin gerçek anlamını aşmasına izin vermenin tehlikelerinden söz ederdik. Bu gerçek anlam, aslına bakarsak bir mucize olarak çerçevelenmişti: Tanrı, bir bakirenin ahırında doğan bir bebek oldu, melekler çobanlara göründü ve her şeyi duyurdu ve Hristiyanlar için tarih, bu vaka çevresinde kendi ekseni çevresinde döndü.

Gene de pek tatlı bir öykü değildi, en azından bizim öğrendiğimiz şekliyle. Noel bununla beraber tiranlık ve mecburi işgali, çaresiz bir kral tarafınca öldürülen bebeklerin dehşetini ve canlarını kurtarmak için Mısır’a kaçan minik bir aileyi de içeriyordu. Noel Baba bile gökyüzündeki neşeli bir büyükbabadan oldukça bir savaşçıydı; adaleti korumak için çaba sarfeden ve söylendiğine gore kızları bacalarına altın atarak zorla fuhuştan kurtaran Myralı Aziz Nikolaos’a dayandığını öğrendik (bağlantıyı görüyorsunuz).

Bu tür bir mucize – babanın borçlarını ödeyebileceği ve seni köle olarak satmak zorunda kalmayacağı mucize – yeni adam arkadaşının minik kayak dağ evini kurtarmakla ya da birazcık hoş kaçamaklardan sonrasında gerçek aşkını bulmakla pek aynı şey değil. Bunun yerine, Amerikan seçimi Noel Baba’nın daha yumuşak mucizesidir: göz kırpar yada burnuna dokunur ve dileğiniz ağaca düşer yada gökyüzünde fazladan bir ışık olur yada birden nüktedan bir halde dövüştüğünüz insanın farkına varırsınız- flört etmek aslına bakarsak senin ruh eşindir.

Bunlar hakkaten oldukça hoş şeyler, fakat gerçek bir mucizenin harikasından yoksunlar ve – kim bilir daha büyüleyici – onları gerçekleştiren tanrısal bir varlıktan yoksunlar. Kimi zaman “Noel” makinenin tanrısı, tapınılacak, kutlanacak ve yakarma edilecek varlık benzer biçimde görünüyor. Ya da bu filmlerde çoğu zaman kasaba meydanında kar küreleri yada süs eşyaları satan ve karakterlerimizin dileklerini ve dertlerini dinleyen nazik bir yabancı olarak ortaya çıkan Noel Baba’dır.

Tanrı’nın Amerikan Noel filmlerinde ortaya çıkmasını dilemekten oldukça uzağım – dinlence, onu kutlayan bir çok şahıs için üstünkörü bir dini yoldan daha fazlasıyla kutlanmaktan çoktan geçti ve bu problem değil. Noel’i kutlamak için ergonomik bir Hristiyan olmanıza gerek yok. Hiçbir şeye inanmak zorunda değilsin. Benim için garip olan, üstünkörü dini uygulamaların neredeyse tamamen yokluğuydu; karakterler Noel arifesinde kiliseye gitmek yerine Noel Baba uğurlamasına giderler. “Mucizelere” bu kadar düşkün bir türde, kökleri Hıristiyanlığa bu kadar kök salmışken, mesela İsa’nın doğumunu asla duymamak garip görünüyordu.

Büyük Amerikan Medyası

Ta ki Bure’nin Büyük Amerikan Noeli için oynadığı yeni orijinal filmi izleyene kadar. Bir Noel Hediyesi. İki gençten oluşan bir ailesi ve kendisini birazcık uzak hissettiği avukat kocasıyla meşgul bir A Tipi anne olan Maggie’yi oynuyor. Bir hevesle, ailenin Noel için Ohio’ya gitmesi gerektiğine karar verir – yarından itibaren, gerçek tatilden 10 gün ilkin – kısa sürede dul kalan adam kardeşi Paul (Paul Fitzgerald) ve ara kızıyla zaman geçirmek için. Ve düşündüğü birçok aktivite var.

Bir Noel Hediyesi türün en büyük hitlerinden çoğunu vurur: meşgul kariyer hanımı eve döner ve kendini tekrardan keşfeder; aile birlikteliği hakkında pek oldukça konuşma; bolca Noel dekorasyonu ve kurabiyeler ve tüm süslemeler. Bunu ayıran şey (tekrardan bağlanan çiftin esasen evli olması haricinde), aslına bakarsak dindar olmasıydı. Paul, İncil’den Maggie’ye oldukça alıntı yapıyor – bölüm ve ayet. Beraber inanç hakkında konuşurlar. Aile kiliseye gider. “İsa” sözü açıklanmıştır. Özünde, Noel’de geçen bir Hıristiyan filmi ve bu, Great American Family kanalında bile (anlayabildiğim kadarıyla) TV için yapılmış Noel filmi için ender bir şey.

Gene de bu, tüm Noel hikayesinin anlatıldığı, hatta bir aile olarak yüksek sesle okunduğu bir film değil. (Bilhassa Hıristiyan ilahileri söylüyorlar.) Kimsenin kilisede mihrap çağrısı yok. Noel Baba dünyadaki gerçek bir figür ve Noel esrarengiz mucizesi hala her insanın ardında olduğu şeydir – bu durumda, ailenizle tekrardan bağlantı kurma mucizesi.

“Evanjelik” (ABD’daki en büyük Hıristiyan grup) benzer biçimde etiketlerin, dinsel inançtan oldukça kültürle giderek daha çok ilişkilendirildiğini gösteren son araştırmalarla uyumlu görünüyordu. Orijinal Noel hikayesinin sunmuş olduğu mucizeler dağınık ve korkutucudur ve Hallmark’ın rahatlık ve güvenlik ve tekneyi sallamama ideallerini tehdit eder. Film minik bir kasaba olması ihtiyaç duyulan bir yerde geçse bile, türde sergilenen varlıklı, harap Noel’i tehdit edebilirler. Hikayenin dini kökenlerini doğru kabul ederseniz, gerçek Noel olağanüstü şeyleri rahatsız edici, ürkütücü ve tuhaftır. Bir Noel filminin tam tersi.

Sonunda, tüm bu filmleri izlemenin rahatsız edici yanı da bu: En oldukça kıymet verdikleri şey bir mutluluk, refah ve beklenti duygusu, Noel’de dilediğimiz her şey. Fakat onlar şey söz vermek bu mu niyet olmak; ucuza yapılmış, çalkalanmış bir prodüksiyonda kaçınılmaz netice, gerçek bir mucize değil. Ve o mükemmel fakat gündelik Noel duygularını yaşamıyorsanız, inançsız bir oyunbozansınız anlamına gelir. Tatilde kendinizi ezilmiş hissediyorsanız yada o şarkıyı söylemek ya da o kurabiyeyi süslemek istemiyorsanız, problem sizde olmalı. Film dünyasında, Noel ruhuna kapılmamak bir tek affedilemez değil, bununla beraber düşünülemez. Tatilin doğası gereği rahatsız edici doğasını anlayan bir din, bu benzer biçimde anlarda destek olabilir, sadece Noel’den tamamen çıkarıldı.

Doğrudur, günün sonunda, Bir Noel Hediyesi insanlara Tanrı’nın Noel’in büyük bir parçası bulunduğunu hatırlatmayı amaçlıyor – türün daha büyük bir parçası olabileceğini düşündüğünüz bir şey. Fakat o filmin sonunda bile, Tanrı özünde Noel Baba’dır: İstediğinizi getiren iyiliksever bir varlık. Filmin sonunda kocasını kucaklayan ve eve döndüklerinde ilişkilerinde daha dikkatli olacaklarına söz veren kar taneleri, paltolarına konmaya adım atar. Bu bir Noel mucizesi. Maggie yüzünü yağan kara doğru çeviriyor. “Teşekkürler, Tanrım,” diyor.