İntihal, kültür savaşlarının son olarak silahıdır. Peki nedir bu?
İntihal suçlamaları şu anda tabanca şeklinde kullanılıyor – ve Claudine Gay, Bill Ackman ve karısı ile Business Insider’ın dahil olduğu oldukça başlı intihal tartışması bilhassa garip bir durum.
Bu, Gay’in görünüşte eleştirmenlerin onun çalışmalarında (gerçek) intihal örnekleri bulmuş olduğu için, fakat aslen insanların onun Harvard’daki antisemitizm mevzusundaki kurultay tanıklığını beğenmediği için Harvard’ın başkanı olarak görevinden ayrılmasıyla başladı. Kısa bir süre sonrasında Business Insider, tasarımcı ve eski MIT profesörü Neri Oxman’a yönelik intihal suçlamalarını yayınladı. Oxman, Gay’e karşı sağcı aktivistlerin öncülük etmiş olduğu kamuya açık bir kampanyaya sesli olarak katılan Harvard’ın mühim bağışçılarından Bill Ackman ile evli. Ackman buna cevap olarak şunları söylemiş oldu: duyuruldu şu anda MIT’nin öğretim üyeleri, idaresi ve yönetim kurulunda vazife icra eden hepimiz hakkında kendi intihal soruşturmasını başlatacağını söylemiş oldu.
[Related: The culture war came for Claudine Gay — and isn’t done yet]
Bu karışıklığa karışan oldukça azca şahıs, bilimsel niteliği olan dürüstlük mevzusunda uzun süredir devam eden taahhütlere kıymet veriyor şeklinde görünüyor, sadece kendi siyasal amaçlarına hizmet ettiğinde intihalle oldukça ilgileniyormuş şeklinde – ya da alternatif olarak intihal o denli da mühim değilmiş şeklinde – davranmaya fazlasıyla istekliler. .
Asla bitmeyen kültür savaşlarımızın bu son savaşı tüm şiddetiyle devam ederken, bir adım geriye çekilip bazı temel ilkelere bakmakta yarar var. İntihal niçin bu kadar mühim? Bu mevzuda irdelemenin ne anlamı var?
Ne olursa dır-dir gene de intihal mi?
İntihalin kolay ve evrensel bir tanımı yoktur
Temel bir emek verme tanımıyla başlayacağız.
Notre Dame’da insanbilim profesörü ve kitabının yazarı Susan Blum, “İntihal, başka birinin sözlerini yada fikirlerini onlara saygınlık etmeden kullanmaktır” diyor. Benim kelimem! İntihal ve Üniversite Kültürü. “Fakat hakikaten operasyonel hale getirdiğinizde, bu kayganlık tam da burada devreye giriyor.”
Bir çok şahıs, başka birinin çalışmasını kopyalayıp yapıştırmanın ve üstüne kendi adınızı koymanın direkt intihal olduğu mevzusunda hemfikirdir. Bir çok şahıs, ister bir ortaokul makalesinden, ister bir doktora tezinden, ister bir gazete makalesinden bahsediyor olalım, başka birinin cümlelerini yada ifadelerini kopyalamanın intihal olduğu mevzusunda hemfikirdir.
Peki bu sözler klişe olursa ne olur? Peki ya bunlar tanımsa? Peki ya bunlar yaygın olarak kullanılan dilde anlatılan geniş çapta kabul görmüş gerçeklerse? Peki ya kelimelerden değil de belirli bir akor ilerlemesinden ya da birazcık yazılım kodlamasından bahsediyorsak? Hızla zorlaşıyor.
Sarah Eaton bir blog yazısında şu şekilde yazıyor: “‘İntihal’ kelimesini söylediğimizde tamamımız aynı şeyden bahsettiğimizi sanıyoruz fakat durum daima bu şekilde değil.” Eaton, Calgary Üniversitesi’nde bilimsel niteliği olan etik üstüne çalışan bir eğitim profesörüdür. “Araştırmalarıma dayanarak intihalin tekil yada evrensel olarak kabul edilmiş bir tanımının olmadığını kesinlikle söyleyebilirim.”
İnsanların intihal hakkında iyi mi konuştuğunda gördüğümüz en büyük farklılıklardan biri akademi içindeki değişik disiplinlerdeki değişik geleneklerden meydana gelmektedir. Blum bunu yayınladıktan sonrasında söylüyor Benim kelimem 2009’da mühendislik şeklinde niceliksel alanlardaki akademisyenler, kendi alanlarında insanların literatür incelemelerinin büyük bir kısmını intihal etmesinin yaygın bulunduğunu söylemişti. Bu disiplinlerde mühim olan, öteki insanların araştırmalarına ilişkin özetinizin özgünlüğü değil, kendi araştırmanızın özgünlüğüydü.
Blum bunu şok edici buldu. Birinin çalışmasının mühim bir kısmı açıklayıcıysa şu şekilde diyor: “Onlardan, bilhassa de bir profesörden, ustalaşmış alıntı biçimlerini takip etmelerini beklerdim.”
Blum’un mühendisinin, mühim olmadığını söylediği literatür taramanızı intihal etmek ile mühim bulunduğunu söylediği araştırmanızı intihal etmek içinde yapmış olduğu fark, akademisyenlerin intihal hakkında düşünceleri ile gazeteciler de dahil olmak suretiyle öteki birçok kişinin intihal hakkında ne düşündüğü arasındaki daha büyük bir ayrımı yansıtıyor. intihal hakkında.
Gazetecilikte, basın müesseselerinin aynı haber hakkında haber yapması yaygındır ve haberi ilk gösteren haber kaynağına daima saygınlık etmezler. Ustalaşmış Gazeteciler Derneği’nin etik ve çeşitlilik direktörü Rod Hicks, “Haberin sahibi olduğunuzu iddia edemezsiniz” diyor.
Hicks, bir gazeteci için, birisinin sizin dilinizi kelimesi kelimesine kullanmasını içermeyen bir intihal iddiasını kanıtlamanın zor bulunduğunu korumak için çaba sarfediyor. Öte taraftan bir akademisyen için intihal iddiaları, öteki insanların araştırmalarının ve fikirlerinin çalınmasını içerdiğinde oldukça ciddidir. Ne olursa olsun Gay ya da Oxman’ın suçlandığı şey bu değil. Hepimiz fikirlerinin ve araştırmalarının orijinal olduğu mevzusunda aynı fikir; aslolan olmayan şey onların sözleri.
Ayrıca, yeterince kurgu dışı yazı yazarsanız çalışmanızın bir yerinde bir tür atıf hatasıyla karşılaşacağınıza dair yaygın bir anlayış da var. Gay’e yönelik suçlamalardan bahsederken intihalin “oldukça ciddi” bulunduğunu söyleyen Ackman, eşinin de benzer intihalle suçlanmasının arkasından fikrini değiştirmiş görünüyordu.
“Yazarların bazı tırnak işaretlerini gözden kaçıracakları ve makalelerinin sayfalarının en azından mütevazi bir yüzdesinde başka bir yazara uygun şekilde alıntı yapamayacakları yada atıfta bulunamayacakları neredeyse kesindir.” Ackman X’te şunu paylaştı. “Günümüzün intihalini en iyi şekilde, yazım denetiminin ortaya çıkmasından önceki yazım hataları ile karşılaştırarak anlayabiliriz.” (Ackman’ın benzetmesinde, yeni yazım denetimleri intihalleri okuyabilen suni zeka filtreleridir.)
Blum, “Uzun süre düzeltmen olarak çalıştım ve hiçbir şeyin hatasız yayınlandığını görmedim” diyor. “Neredeyse daima bir çeşit hata oluyor, bilhassa de kaynakçada. Eğer tüm mesleki yazım etiğini bunun şeklinde mekanik bir şeye indirgeyecekseniz, pek oldukça hata örneğiyle karşılaşmanız kaçınılmazdır.”
Belirli sayıda hatanın kaçınılmaz olması, tüm akademisyenlerin Gay’in yapmış olduğu intihal düzeyini düzgüsel kabul etmiş olduğu anlamına gelmiyor. Atlantic için yazdığı bir makalede Ian Bogost, kendi tezini yeni AI intihal filtrelerinden önde gelen iThenticate vesilesiyle yürüttü. Filtre ilk başta Bogost’a tezinin yüzde 74’ünün kopyalandığını söylemiş oldu; sadece Bogost her maçı benzerlik puanına nazaran inceledikten sonrasında tezini tezine dayanarak yazdığı bir kitapla karşılaştırarak çoğunun iThenticate’ten geldiğini buldu. Bogost düzmece hataları ortadan kaldırdığında benzerlik puanı sıfıra düştü.
“Bu, Gay’in sicilinin profesörler içinde alışılmadık olduğu anlamına mı geliyor? Kendi başına değil,” diye yazdı Bogost. “Fakat en azından bunun bilimsel niteliği olan olarak kırmızı ışıkta geçme ya da en saf şekliyle, hepimiz bunu yapıyor.”
Bogost, Gay’in intihalle suçlanmasının arkasından solda ortaya çıkan argümanlardan birine işaret ediyor: Gay’in yaptığının inanılmaz derecede yaygın olup olmadığı ve dolayısıyla mühim bir şey olup olmadığı ya da bunun oldukça ciddiye alınması ihtiyaç duyulan kolay bir intihal olup olmadığı mevzusundaki münakaşa.
Bölünme, Gay’in kopyaladığı kaynaklara kadar uzanıyordu. Bunlardan biri, Gay’in eski laboratuvar arkadaşı D. Stephen Voss, Gay’in ihlalini “saatte elli beş mil hızla giden bir otoyolda saatte elli yedi mil otomobil sürmeye” benzetmişti: teknik olarak kurallara aykırıydı fakat hiçbir şey onu rahatsız edecek kadar korkulu değildi. büyük cezayı hak ediyor. Ayrıca, emek vermesi Gay tarafınca da kopyalanan Carol Swain, kamuoyuna Gay’in kovulması yönünde çağrıda bulunmuş oldu ve yasal seçeneklerini değerlendirdiğini duyurdu. “İntihal konusunu tekrardan tanımlayan ya da Gay’in kendi çalışmalarını kötüye kullanmasının kendileri için problem olmadığını belirten oldukça sayıda siyah beyaz profesörü ne yapacağımı bilmiyorum.” Swain, X’te şunu paylaştı.
Buradaki münakaşa, Gay’e yönelik suçlamaların ortaya çıkış şeklinin karanlık bulunduğunu gösteriyor. Eşcinsel kesinlikle öteki insanlardan kopyalandı. Sadece suçlamaları gün ışığına çıkaran tutucu aktivist Christopher Rufo, eleştirel ırk teorisine karşı mücadeleyi başlatan kişiyle aynı ve bunu açıkça seçkin üniversitelere karşı daha büyük bir tutucu mücadelenin parçası olarak yapmış oldu. Bu koşullar altında solun Gay’in çekilme çağrılarına iştirak etmesi sağın ekmeğine yağ sürmek şeklinde görünebilir. Öte taraftan, siz bu vakanın teknik bir detay bulunduğunu düşünseniz de düşünmeseniz de intihal yapmış şeklinde görünüyor. Peki bununla iyi mi başa çıkıyorsunuz?
Eğer tarih bizim rehberimizse akademi buna ciddi bir halde cevap vermelidir. Blum, 2002 senesinde Pulitzer yönetim kurulundan ve Pulitzer’in tertipli misafiri pozisyonundan ihraç edilen tarihçi Doris Kearns Goodwin’in vakasına dikkat çekiyor. PBS Haber Saati bir intihal skandalı sebebiyle. Goodwin, probleminin suçunu, başka kaynaklardan alıntıları uzun uzun yazıya dökme ve arkasından notlarını bir kitapta toplarken kafasının karışması alışkanlığından kaynakladı.
Blum, “Alıntıların etrafındaki tırnak işaretlerini unutmaktan suçlu bulunmuş oldu” diyor. “Uygun alıntı kurallarına uymadığı için cezalandırıldı. Kısaca rehabilite edildi, ölümcül değil. Fakat somuttu.”
Yeni teknoloji intihal suçlamalarını her zamankinden daha kolay hale getirdi
Rufo ve sağcı müttefiklerinin intihal silahını tercih etmeleri neredeyse tesadüfi görünüyor.
Rufo, Wall Street Journal’daki bir köşe yazısında şu şekilde deklare etti: “Herhangi bir aktivist kampanyasının üç pozitif yanları vardır: saygınlık, mali ve politik.” “Bazı kurumlar için tek bir avantaj noktası yeterlidir, sadece Harvard şeklinde kuvvetli bir kurum için ‘sıkıştırma’nın birçok açıdan işe yaraması gerekir.” İntihal suçlamaları, elde edilmesi bilhassa kolay olan bir kozdu.
Suni zeka intihal dedektörlerinin yükselişi sebebiyle intihal suçlamalarına ulaşmak artık daha kolay; bu da onlarca senelik metni taramayı ve mevcut çalışmaların geniş bir kütüphanesiyle karşılaştırmayı kolaylaştırıyor. İronik bir halde, bu dedektörlerin kendisi de intihal olarak kabul edilebilecek bir şeyle yapılmıştı. (“Söyleyebildiğim kadarıyla, [AI is] bir tek çalmak,” dedi Fran Lebowitz Ekim ayında Vox’a.)
Open AI’nin ChatGPT’sinin, görünüşe nazaran korsan metinler içeren geniş bir külliyat üstünde eğitildiğinden eminiz. Aralarında Jonathan Franzen ve George RR Martin’in de bulunmuş olduğu oldukça sayıda yüksek profilli yazar, telif hakkı ihlali sebebiyle Open AI’ye dava açtı. Aralık ayında New York Times da ChatGPT’nin “The Times’ın benzersiz kıymetli eserlerinin yasa dışı kopyalanması ve kullanılmasından” görevli bulunduğunu ileri sürerek OpenAI’ye dava açtı.
Bu iddia uzun süre devam etti. 2007 senesinde bir grup talebe, çalışmalarında intihal yapıldığı iddiasıyla ilk intihal tespit aleti Turnitin’e dava açtı. Sonuçta Turnitin, yüklenen her talebe ödevini kendi filtresinden geçecek şekilde arşivleyerek çalışıyor ve arkasından bu arşivin kullanımı için okullardan ücret alıyor. Öğrenciler Turnitin’in kendi fikri mülkiyetlerinden izinleri olmadan para kazandığını iddia ettiler – başarısız oldular.
Blum, yeniliklerin fikri mülkiyeti iyi mi tehlikeye attığı mevzusunda her dönemin kendi paniğinin bulunduğunu söylüyor. “İntihal konusunu ilk araştırmaya başladığımda, öğrencilerin artık kütüphaneye gidip bir şeyleri elle kopyalamak zorunda olmadıklarına dair pek oldukça şey vardı. Bunu internetten kazıyıp yerleştirebilirsiniz” diye anımsıyor. “Bu yeni teknolojiyle ilgili pek oldukça hastalık vardı.”
Kelime işleme ve ölümcül bir kombinasyon olan Google, dili sonsuz derecede kopyalanabilir hale getirdi ve hem kasıtlı hem de kazara intihal yapmayı inanılmaz derecede kolay hale getirdi. Akademi, yeni araçlara ayak uydurabilmek için intihal hakkında fikir şeklini değişiklik yapmak mecburiyetinde bırakıldı. Turnitin şeklinde kendine ilişik yeni araçlar geliştirdi ve intihalin ne kadar ciddi olduğuna dair derslik sohbetlerine daha çok süre ayırmaya başladı.
Günümüzde suni zekanın ChatGPT şeklinde büyük dil modellerinin en büyük yeniliklerinden biri, metni yalnızca kopyalanabilir değil bununla beraber sentezlenebilir bir şeye dönüştürmüş olmalarıdır. Şu anın teknolojisi, metinleri mevcut etik çerçevelerimizin dikkate alınmadığı şekillerde manipüle ediyor.
Şimdiye kadar yazılmış her kitabı alıp bunu bir sinir ağına iyi mi konuşulacağını öğretmek için kullanmanın intihal olup olmadığı hakkında iyi mi düşüneceğimizi bizlere anlatacak emsallerimiz yok. Birinin tüm yaşamı süresince yapmış olduğu işi ince dişli bir tarakla birkaç gün içinde tamamlayabilmesinin ne anlama geldiğini ele alacak planlarımız yok.
Sistemlerimiz bu sorunlarla başa çıkacak şekilde kurulmadı sadece bu problemler da ortadan kalkmayacak. Yeni araçlarımız hem iyi niyetli hem de fena niyetli aktörlerin kullanımına açık ve bu da hakikaten oldukça karmaşık yeni bir devrin başlangıcında olduğumuz anlamına geliyor.