Hepimiz onlardan nefret etse de kurtarma paketleri niçin devam ediyor?

Bir kurtarma, ötekilerden ayrı olarak en fena seçenektir.

Demokrasiyle ilgili eski bir atasözü, onun ötekilerden ayrı olarak en fena yönetim biçimi olduğudur.

Aynı şey, bu hafta sonu Silikon Vadisi Bankası’nda (SVB) gördüğümüz şeklinde, ekonomik paniği önlemeyi amaçlayan kurtarma paketleri de ilgilendiriyor.

ABD hükümetinin SVB mevduat sahiplerinin (Vox Media dahil) yalnızca hesap başına yasal olarak korunan 250.000 $’ı değil tüm paralarını geri alacağına dair garantisinin mi, yoksa öteki bankaların sorunları önlemek için başvurabilecekleri yeni bir kredi olanağının mı olacağı anlamsal olarak tartışmalıdır. , bir kurtarma olarak kabul edilir. Başkan Biden, terimin doğru bulunduğunu reddediyor ve 2008’in oldukca nefret edilen kurtarma paketleriyle içinde farklılıklar var. Burası özgür bir ülke ve isterseniz onun yerine “kurtarma” kabul edebilirsiniz, sadece basitlik için kurtarma paketine bağlı kalacağım.

Sorun şu ki, siyasal sistemdeki bir çok insan kurtarma paketlerinden nefret ettiğini iddia ediyor. Pek oldukca sağcı, bunu özgür piyasaya şüpheli devlet müdahalesi olarak kınıyor. Soldaki pek oldukca şahıs bunu varlıklı kodamanların tesellisi olarak görüyor ve maddi sorun içindeki bayağı insanların bu kadar hususi yardım almamasından yakınma ediyor. İster sorumsuz Wall Street bankacıları ister kibirli risk sermayedarları olsun, yararlananlar çoğu zaman anlayışsız. Her şey oldukca yanlış geliyor.

Fakat olmaya devam ediyor. Bunun oldukca kolay bir sebebi var ve bu yolsuzluk değil. Politikacılar, söz mevzusu kurumun hususi müdahale olmaksızın batmasına izin verme alternatifinin oldukca daha fena olduğuna ve paniğe dayalı “bulaşma” ekonominin başka yerlerine yayılmış olduğu için oldukca daha çok zarar vereceğine inanıyor – hakkaten olması gerekmeyen bir hasar.

1991’de Jerome Powell, ülkenin en büyük 33. bankası olan Bank of New England çöküşün eşiğindeyken Gömü Departmanında çalışmaya yeni başlamıştı. Nick Timiraos söylenmiş kitabında sonrasında ne oldu Trilyon dolarlık triaj.

Bir danışman, bir kurtarma paketinin mevduat sahipleri için daha sorumsuz davranışlara izin verecek bir “etik çekince” yaratacağını ve paralarının en azından bir kısmını kaybetmeleri gerekeceğini savundu. Bir Fed başkanı yanıt verdi:

İşte sigortasız mudilerin saçını kesersek olacağını düşündüğümüz şey. Pazartesi günü açıldıklarında her Amerikan bankasına akın olacak ve tüm bu para merkezli bankalar kapımızda olacak. Bu testi hakkaten yapmak istiyor musun?

Spoiler: Bu testi yapmak istemediler.

Bunun şeklinde kurtarma paketleri çoğu zaman ekonomiye gereksiz yere daha çok zarar verilmesini durdurma girişimidir – olması gerekmeyen sadece insanoğlu birazcık fazla paniğe kapılırsa olabilecek bir hasar. Büyük yapısal reformlar kuramsal olarak en azından bazı kurtarma paketlerinin lüzumlu olmasını engelleyebilir, sadece şu anda nadiren daha iyi bir seçenek var.

Banka hücumlarının ve ekonomik bulaşmanın mantığı – ve mantıksız –

Banka hücumları ve ekonomik panikler, rasyonel ve irrasyonel davranışların bir bileşimidir.

SVB’ye hücumun mantıklı kısımları, evet, bankanın defterlerinin hakkaten zor durumda olmasıydı ve evet, her bir mevduat sahibinin çıkarları en iyi şekilde fon çekmek olurdu.

Mantıksız kısım, Bloomberg’den Matt Levine’e bakılırsa, SVB’nin “insanoğlu paralarını bankada tutmuş olsaydı, muhtemelen işleri karıştırabilir ve karlı olabilirdi.” Sadece SVB ile ilgili endişeler, Slack ve WhatsApp hakkında konuşan risk sermayedarları ve kurucular içinde yayılmaya başlayınca, hepimiz fonlarını derhal çekmeyi düşündüğünden, bu kendi kendini gerçekleştiren bir kehanet haline geldi.

Devlet müdahalesinin mantığı, finansal sisteme olan itimatı tekrardan tesis etmektir – insanları paniğe gerek olmadığına ve paniğin aslen mantıklı bir seçenek olmadığına ikna etmektir. Bu hafta sonu meydana getirilen kurtarma paketi, öteki bölgesel bankalardaki tutum sahiplerine, iyi olacaklarına ve çıkışlardan kaçmak için hiçbir niçin olmadığına dair etkili bir ileti oldu.

Bunun çirkin mantığı bu hafta sonu bir kez daha kanıtlandı – bir kurtarma paketi dağıtmadan ilkin, siyaset yapıcıların finansal sistemde paniğin körüklediği gerçek bir bulaşma riski olduğuna ikna olmaları gerekiyor. Mesela, hafta sonu, bir kurtarma paketi ararken, birkaç risk sermayedarı, SVB mevduat sahiplerinin toparlanamaması halinde bunu takip edeceklerini iddia ettikleri ülke çapında bir banka kaçışına dair alev ateş korkular beslediler.

Bazıları bu iddialarla alay etti ve onları hem sorumsuz hem de açıkça kendi kendine hizmet olarak nitelendirdi. Açıkça kendi kendilerine hizmet ediyorlardı – fakat bu onların hatalı oldukları anlamına gelmiyor.

Mevduat sahiplerinin parasının ufak ve orta ölçekli bankalarda korunduğu belirsiz kalırsa, muhtemelen batkı edemeyecek kadar büyük bankaların güvenliğine sığınacakları mantığı ikna edici görünüyordu. Karşı olguyu asla kati olarak bilemeyiz, sadece ufak banka hisseleri, kurtarma paketi gerçekleştikten sonrasında bile Pazartesi günü piyasalarda zor bigün geçirdi.

Politikacıların bir kurtarma paketine karşı karar vermeleri halinde bunun ne kadar fena olacağını evvelde kati olarak bilmeleri de zor. ABD hükümeti Eylül 2008’de Lehman Brothers’ın batmasına izin vermeye karar verdikten sonrasında The New York Times, kararın “garip bir halde itimat verici” bulunduğunu yazdı ve “sistemin çöküşünü kaldıracak kadar kuvvetli olabileceğini” ima etti ve düzenleyicileri nihayet ” “Wall Street’i hatalarından görevli tutmaya” hazır.

Sistem yeterince kuvvetli değildi. Kurultay’nin Sorunlu Varlıkları Kurtarma Programını (TARP) kabul etmesinden ilkin iki haftalık mali piyasa kaosu izledi. Plan, 700 milyar dolarlık bir banka kurtarma paketi olarak rezil oldu ve popülist politikacılar onu senelerdir harap etti. (Sonunda ortalama 426 milyar dolar harcadı ve seneler sonrasında hükümet 441 milyar doları geri kazanmıştır ve sonunda bundan kar elde etti.)

Dolayısıyla şimdilik, bir kurtarma paketinin mantığı çoğu zaman zorlayıcıdır – yada en azından kurtarma paketi olmamasından daha ikna edicidir. Sadece, gazeteci Matthew Klein’ın yakın tarihindeki bir Substack makalesinde özetlediği şeklinde, tüm dinamikte hâlâ rahatsız edici bir şeyler var ve bu da büyük düzeltim gerektiriyor.

Klein, “Bankalar, tehlikeli sonuç altyapıya aşılanmış spekülatif yatırım fonlarıdır” diye yazdı. “Bu yapı, bankaların iddiaları başarısız olursa sivilleri krizle tehdit ederek toplumun geri kalanını sübvansiyonlardan yoksun bırakmak için tasarlandı.”

ABD hükümetinin SVB’nin başarısızlığına yanıtı, “bu tehditlerin çoğu zaman işe yaradığının bir hatırlatıcısıdır.”