Dışarıda tek başına yiyecek yemenin ihtişamı
Yalnız yiyecek, yaşamın en büyük zevklerinden ve ayrıcalıklarından biridir.
Kısa sürede bir aile toplantısında, söyleşi yemeğe ve sonrasında da her zamanki alışkanlıklarımdan birine dönüştü: restoranlarda tek başıma yiyecek yiyecek.
80’lerinde olan ve hepsinin yaşamış olduğu taşra nahiyesinde büyümüş olan büyükannem, bunu asla yapmayacağını, kızken hoş karşılanmadığını ve ona hala acayip geldiğini söylemiş oldu. Bir nesil daha genç olan öteki hanım akrabalar, öteki lokantacılar tarafınca yargılanacağını düşündükleri ve bir kaybeden olarak sessiz bir şekilde acınacaklarını düşündükleri bir yerde yiyecek yeme mevzusundaki isteksizliklerinden bahsetti. Lüks bir restoranda hizmet veren bir teyze, yalnız yiyecek yiyen insanoğlu için daima üzüldüğünü ve yalnız olup olmadıklarını merak ettiğini söylemiş oldu. “Yanlarında bir kitap yoksa,” diye ekledi gülümseyerek.
Dürüst olacağım: Tarih, hanım akrabalarımın duygularının onlarca senelik Amerikan uygulamalarından ve önyargılarından kaynaklandığını gösterse de, tüm bunlarla başa çıkmakta zorlanıyorum. 18 senedir kocamla beraber olmama karşın, hayatımın neredeyse yarısı, tek başıma yiyecek yiyecek için fazlaca süre harcıyorum – işe giderken, randevular içinde bir şeyler atıştırırken yada yalnız istediğim için. Yanımda bir kitap olabilir yada olmayabilir. Fakat tek başına yemeksiz bir yaşam benim için düşünülemez.
Bugünlerde iyi dostlar içindeyim. Restoran rezervasyon şirketi OpenTable’ın verilerine bakılırsa, son yıllarda tek başına yiyecek yeme keskin bir halde arttı. İnternet, yalnız yiyecek yemeyi gururla duyuru eden ve bunun birçok yararını özetleyen insanlarla dolu, bir çok süre büyükannem ve teyzemin paylaşmış olduğu aynı varsayımın aksine: yalnız yiyecek toplumsal olarak kabul edilemez, korkulacak bir şey. (Bu korkunun şüpheli bir ruhsal adı bile vardır: solomangarephobia.)
Gene de tek başına yiyecek yemenin zevkleri eski zamanlardan beri belgelenmiştir ve tek başıma yiyecek yemeyi bayağı bir eylemden başka bir şey olarak görmenin asla aklıma gelmemiş olmasına sevindim. Yalnız yiyecek yemenin zamanı, bilhassa bayanlar için daima hoş karşılanmamıştır ve şimdi bile bunu iyi yapmama destek olacak bazı en iyi uygulamalar geliştirdim. sadece Toplantılar içinde yalnız bir tabak makarna yersem bile, tek başıma yiyecek yiyecek benim için neredeyse meditatif.
Tek başına yiyecek yiyecek, bir kişisel bakım biçimi, deneyimden – ambiyans, tatlar ve dokular, etrafımdaki gevezeliklerden – çok büyük bir doygunluk elde etmenin bir yolu. Beni eğlendirecek bir masa görevlisi olmadan, düşüncelerimde kaybolabilir, etrafımdaki dünyayı gözlemleyebilir, öteki müşterilere kulak misafiri olabilir ve bardayken bir ihtimal barmenle söyleşi edebilirim. Kendime {hiç de} yalnız olmadığımı hatırlatmaya başlıyorum; Bir insan topluluğunun parçasıyım ve bir çok insan, ister emin olun ister inanmayın, dost canlısı ve ilginçtir. Yalnız yiyecek yiyecek paradoksal olarak beni kendi kafamdan atabilir.
Kısa bir süre ilkin San Francisco’ya yaptığım bir araştırma gezisinde, rastgele hareketli bir deniz ürünleri restoranı seçtim ve barda son koltuğa oturdum. Arkasından gelen yiyecek -bir kalamar yemeği ve barmen tarafınca tavsiye edilen ufak acayip bir şarap- üstündü, tadını çıkarılacak bir şeydi. Oturup kendi cihazlarıma bıraktığımda gülümseyen insanlarla çevrili olarak yediğime sevindim. Bir kez bile kendimi yersiz hissetmedim.
Fakat kim bilir bu hissi tekrardan gözden geçirmeliyim. Yalnız yiyecek yemenin evveliyatına dalmaya başladığımda – bilhassa bir adamın refakatsiz olduğu bir bayan olarak – haftada birkaç kez hafife aldığım bu eylemin önceki nesillerin savaşım etmesi ihtiyaç duyulan bir şey bulunduğunu fark ettim. Bir asırdan birazcık daha uzun bir süre ilkin, bir bayan bir restoranda erkeksiz yiyecek yediğinde, onun deyim yerindeyse iş aramış olduğu varsayılırdı; itibarsızdı ve bu tarz bir olay yapmasına müsaade eden restoran da öyleydi.
Bu damgalama, 20. yüzyılda nispeten yeniydi. 19. yüzyılın başlarında, restoranlarda uzun masalarda beraber yiyecek yiyecek normdu. İç savaştan sonrasında lüks restoran ve onunla beraber hususi yiyecek masası dünyaya geldi. Misafirler çoğu zaman çiftler halinde gelirdi. “Yalnız bayanların” çoğu zaman cesaretleri kırılır, hatta kaliteli restoranlara girmeleri yasaklanırdı ve restoran tarihçisi Jan Whitaker’ın bana söylediği şeklinde, “yalnız bir bayan”ın hakikaten yalnız olmasına gerek yoktu – yanında bir adam olmayan bir grup hanım da “yalnız” kabul ediliyordu. bayanlar”. .
Köktencilik bir kural dışı, 1868’de, New York restoranı Delmonico’s, adamların refakatsiz olduğu bir grup hanıma hizmet veren ilk restoran olduğunda geldi. O süre bile, bir bayan kulübünün ev sahipliği yapmış olduğu planlı bir etkinlikti, düzgüsel politika değil. Hanımefendiler işgücü piyasasına girdikçe ve neredeyse kaçınılmaz olarak daha çok özgürlük kazandıkça işler değişmeye başladı. Bilhassa şehirlerde yiyecek yiyenlerin, bilhassa de bayanların kendilerini daha rahat hissetmeleri için tasarlanmış büfeler, paket servisler ve mekanlar ortaya çıkmaya başladı. Whitaker, “Birinci Dünya Savaşı esnasında birçok hanım çalışmaya başladığında, sistem çökmek mecburiyetinde bırakıldı” dedi.
Sadece 1960’larda bile bazı restoranlar bayanları tamamen yada yalnız bir adam eşliğinde kapattı. 1969’da Betty Friedan ve öteki 15 hanım, “PLAZA’yı uyandırın!” ŞİMDİ Girin!” ve “Oak Room yasa dışıdır.” İşe yaradı: Protestodan dört ay sonrasında restoran, olayın medyada yer almasına cevaben bayanlara izin verilmemiş politikasını iptal etti.
Hanımefendiler cemiyet içinde tek başlarına yiyecek yeme özgürlüğünü yavaş yavaş kazandıkça, başkaları tarafınca – bilhassa de bayanların ilgi istediğini sanan erkekler – tarafınca rahatsız etme edilme korkusu daha şiddetli hale geldi. Çözüm biliniyordu. Whitaker, “Bir kitabı bir restorana götürüp akşam yemeğinde okumak evrenseldi,” diyor. Hanımefendiler için bilhassa çekici bir seçenekti. “Kimi zaman bayanlar rahatsız edilmek istiyormuş şeklinde görünmek istemediler” dedi.
Bu kesinlikle devam etti. Bir bara kitap götürmeyi seviyorum, sadece bu günlerde bunun bir sohbeti bitirmekten fazlaca bir söyleşi başlatıcı bulunduğunu görüyorum. Bir telefon, uygun olmadığınızı bildirmenin daha güvenilir bir yoludur.
Ve yalnız yiyecek yerken telefonu kullanmak oldukça dikkat çekicidir. Güzel sanatlar fotoğrafçısı Nancy Scherl geçtiğimiz günlerde başlıklı bir kitap yayınladı. yalnız ye: yalnızlığın şirketinde, dünyanın dört bir yanından yalnız konukların çekmiş olduğu onlarca senelik fotoğrafları içeren. “Kimi zaman telefonun insanoğlu için bir koltuk değneği haline geldiğini hissediyorum – insanları seyretmek yerine telefonlarını çıkarıyorlar yada yanlarında oturan birine gülümsüyorlar yada oturan biriyle söyleşi başlatıyorlar.” onlardan yada iki masa aşağıdan, ”dedi. “Engelleri yıkmak ve telefonumu çıkarmak yerine merhaba diyebileceğimi duymak güzel.”
Sanık olarak suçlu, bilhassa de yabancılarla söyleşi etmek için aylarca ciddi şekilde sınırı olan fırsatlardan sonrasında, restoranda talih eseri karşılaşmayı sevsem de. Telefonumu denetlemek ya da bir kitap okumak, bununla beraber, deneyimin kasıtlı olarak tadını çıkarma, tatların tadına varma ve tam olarak anda olma yeteneğimi de elimden alıyor.
Bu yüzden 2023 için niyetlerimden biri, yalnız yiyecek yeme sanatını mükemmelleştirmeye devam etmek ve deneyimin tadını çıkarmak. kaldırımda olup biteni izliyorum ya da bir barda oturup yer mantarı kızartması yiyorum. İnsanların ne düşündüğünden korkmak için hiçbir sebep yok. Scherl, “Gözlemci konumundayken, insanların ne düşündüğü yada hissettiği hakkında hiçbir fikrimiz yok” dedi. “Mutlu ya da mutsuz olup olmadıklarını bilmiyoruz – bunların bir çok gizli saklı.” Bunun yerine, zor kazanılmış özgürlükleri kullandığımı ve kendim için de iyilik yaptığımı hatırlıyorum.
Ve gözüpek bir yalnız lokantacı olduğum yıllarda, birkaç numara öğrendim.
Başlamanın en iyi yolu barda, bilhassa lüks bir restoranda oturmak. Barmenin kokteyl yapmasını yada başka bir lokantacıyla söyleşi etmesini seyretmek hoşuma gidiyor. Neredeyse hiçbir süre bir bar rezervasyonuna gereksinim duymazsınız ve kalabalık bir restoranda “Ben yalnız barda oturacağım” dediğinizde ev sahibinin rahatlamış bakışı kendinizi bir aziz şeklinde hissetmenizi sağlar. Bugünün barları yalnız yiyecek için tasarlanmıştır.
Bazı insanoğlu tek başlarına yiyecek yemekten hastalık duyarlar, iki misafirin kullanabileceği bir alanı işgal edeceklerinden ve böylece restoran için daha çok gelir elde edeceklerinden kaygı duyarlar. Bu fazlaca şefkatli bir konumdur, sadece bunun etrafından dolanan yollar da vardır. Mesela, restoran dolmadan erken bir akşam yemeği yemeyi deneyin. (Benim şehrimde bu, oraya 17:30 civarında varmak anlamına gelir; bu, yere göre farklılık gösterir.) Ya da esasen çoğu zaman daha azca meşgul olan öğle yemeğine gidin. Cömertçe bahşiş verdiğinizden güvenilir olun.
Ortak bir masa (yada şefin masası) da mükemmel bir seçenek olabilir ve öteki misafirleri sohbete çağrı etme avantajına haizdir. Tüm restoranlarda yoktur, sadece başka bir şehre yada ülkeye gezi ediyorsanız bilhassa iyi seçeneklerdir. Restoranı evvelde arayın yada bir seçenek olup olmadığını öğrenin.
Elbet, uygulamanın mükemmelleştirdiğini anlayın. Kendinizi daha rahat hissetmenizi sağlayacaksa bir kitap yada mecmua getirin. Sadece, bunu ne kadar fazlaca yapmış olursanız, o denli azca “garip” görüneceğinin bilincinde olun. Dikkatli bir halde yemeye odaklanın ve tatlara ve sunuma odaklanmanıza izin verin. Personelden tavsiye isteyin. Bardaysanız ve fazlaca meşgul değillerse, barmenle bir konuşma başlatın. Bilhassa gezi ederken yaşadığım en unutulmaz yiyecek deneyimlerinden bazıları, barlarda aldığım tavsiyelerden geldi.
Ve her şeyden ilkin, onunla eğlenin. Bir zamanlar birinin bana zekice söylediği şeklinde, “Kimse seni düşünmüyor şu sebeple hepsi kendilerini düşünüyor.” Düşünseler bile vardır seni düşünüyorum – kimin umurunda? Tek başınıza yiyeceğiniz bir başkasına onu denemesi için esin verebilir.
Alisa Wilkinson Vox için film ve kültürü kapsar. Alissa, New York Film Critics Circle ve National Society of Film Critics üyesidir.
Daha iyi daha iyi bir yaşam yaşamanıza destek olacak sağlam, eyleme geçirilebilir tavsiyeler sağlamak için burada. Para ve işle ilgili bir sorunuz mu var? dostlar, aile ve cemiyet; yada kişisel gelişim ve sıhhat? Bunu doldurarak bizlere sorunuzu gönderin biçim. Bundan bir öykü çıkarabiliriz.
