Bilim adamlarının evreni iyi mi keşfettiği hakikaten oldukca büyük

Webb Uzay Teleskobu tarafınca gösterilen ilk görüntü, uzak Evren’in bir kesitini detaylı bir halde gösteriyor. Bu fotoğraflardaki en sönük, en ufak ışık noktaları, 13 milyar yıldan fazla bir süre ilkin mevcud galaksilerin görüntüleridir. **dönemin başlangıcına yakın** (ışık o zamandan beri uzayda dolaşıyor) | NASA, ESA, CSA, STScI, Webb ERO

Edwin Hubble adı astronomide her yerde mevcuttur. Henrietta Leavitt de olmalı.

1900’lerin başlangıcında evren oldukca oldukca daha ufak bir yer benzer biçimde görünüyordu. O zamanlar gökbilimciler Samanyolu’nun mevcud tek şey olduğuna inanıyorlardı. Milyarlarca başka galaksi bulunduğunu bilmiyorlardı; Aslen ne kadar ufak olduğumuzu bilmiyorlardı.

Bunu bilmiyorlardı bu sebeple uzak yıldızlara olan uzaklıkları ölçemiyorlardı. Niçin? Niye? Astronomide oldukça rahat bir sorun vardı: Parlak, uzaktaki bir yıldız, yakındaki sönük bir yıldızla neredeyse aynı görünüyor.

Burada, dünyada da aynı. Gece kumsalda olduğunuzu ve uzakta parlayan iki deniz feneri ışığı gördüğünüzü, sadece birinin diğerinden daha parlak göründüğünü hayal edin. eğer bilseydin Her iki deniz feneri de aynı ampulü kullanıyordu, daha kısık ışığın daha uzakta olduğu sonucuna varılabilir. Sadece kısma ışığının, kim bilir size daha yakın olan daha düşük vatlı bir ampulden gelmesi de mümkündür.

Bilim adamlarının, tabiri caizse vat değerlerini belirlemek için yıldızların içsel parlaklığını bulmanın bir yoluna gereksinimleri vardı. Arkasından Harvard College Gözlemevi’nde çalışan Massachusetts doğumlu bir “bilgisayar” olan Henrietta Leavitt geldi. 1908’de ufak benzer biçimde görünebilecek fakat astronomi tarihindeki en mühim keşiflerden kabul edilen bir bulgu yayınladı. Bu haftaki Unexplainable podcast’inde tartıştığımız benzer biçimde (yukarıdaki yerleştirmeye bakın), evreni kırdı.

İçindekiler

Yanıp sönen ışıklar, evreni ölçmek için bir ölçüt sağlar

Henrietta Leavitt’ten ilkin birçok gökbilimci, şu anda Andromeda’nın galaksisi olan – ortalama 2,5 milyon ışıkyılı uzaklıkta – yıldızlara baktı ve yanlışlıkla onların kendi Samanyolu’muzun (yalnız ortalama 100.000 ışıkyılı genişlikte) bir parçası olduklarını düşündüler. ).

Bu Andromeda yıldızları oldukca daha uzaktı. Bilim adamları yalnız bilmiyordu.

O zamanlar, astronomların oldukça çok Yıldızlara olan mesafeleri belirleme şekilleri, sadece bunlar yalnızca Dünya’ya nispeten yakın olan yıldızlar için işe yaradı. Leavitt’in keşfi -yukarıdaki grafikte açıklanmış olduğu benzer biçimde, bir tür yıldızın nabzını gerçek ebatlarına bağlama- uzayda oldukca daha ötelerde uzanan nesneleri ölçmenin anahtarıydı.

Leavitt’in keşfinin gösterdiği benzer biçimde, gökbilimciler uzaktaki şeyleri ölçmek istiyorlarsa tek yapmaları ihtiyaç duyulan Sefeidleri aramaktı. Formülleri astronomları yıldızlara göreli uzaklıkları belirlemeye yöneltti: bunu iki yıldızı karşılaştırmak ve hangisinin daha yakın bulunduğunu bulmak için kullanabilirlerdi.

Bu ölçeği kalibre etmek ve ona somut rakamlar vermek için öteki bilim adamlarının hala birazcık emek vermesi gerekiyordu. Fakat bunu yapmış olup onunla ölçüm halletmeye adım atar başlamaz, kozmos büyüdü ve büyüdü.

Leavitt, Edwin Hubble’ın kendi galaksimizin ötesindeki galaksileri keşfetmesinin yolunu açtı.

Henrietta Leavitt’in keşfinden on beş yıl sonrasında, seçkin astronomlar Harlow Shapley ve Heber Curtis hararetli bir münakaşaya girdiler.

Curtis, Andromeda’nın Samanyolu’ndan oldukca oldukca uzakta ayrı bir galaksi olduğuna inanıyordu. O zamanlar alışılmadık bir fikirdi. Shapley, Andromeda’nın galaksimizde yalnız puslu, bulutlu bir bölge olduğu ve son zamanlarda ortalama 300.000 ışıkyılı çapında bulunduğunu tahmin etmiş olduğu ana görüşü benimsedi. Bu bununla beraber tüm evrenin varsayılan boyutuydu.

Curtis haklıysa, bu, evrenin Shapley’nin tahmin ettiğinin en azından iki yada üç katı olduğu anlamına gelirdi.

Meşhur uzay teleskobunun adaşı olan Edwin Hubble, tartışmayı sonlandırmak için Andromeda’da Cepheid yıldızlarını aradı. Her gece Cepheidleri aramak için Andromeda’yı fotoğrafladı. Ekim 1923’te Andromeda’nın sarmal kollarından birinde yanıp sönen bir tane buldu. Bir haftalık daha gözlem, Leavitt’in formülünü izlemesini ve mesafelerini belirlemesini sağlamış oldu.

Hubble, Dünya’dan ortalama bir milyon ışıkyılı uzaklıkta bulunduğunu tahmin etti – Shapley’in evreninin sınırlarının oldukça haricinde. (Hubble birazcık from: Andromeda 2,5 milyon ışıkyılı uzaklıkta daha yakın.) Hubble’ın keşfini okuduktan sonrasında, Shapley’in “İşte benim evrenimi yok eden mektup” söylediği bildirildi.

Bu, Hubble tarafınca Andromeda’da gözlemlenen ve “bir numaralı değişken” yada V1 olarak adlandırılan Cepheid yıldızının bir görüntüsüdür. **yakalandı** 2011 senesinde Hubble’ın aynı adlı teleskopu tarafınca. **isminde** “kozmoloji tarihindeki en mühim yıldız.”

Bilim adamları evreni ölçmek için Leavitt’in cetvelini kullanmaya devam ettiler. Ve bu ölçüm araçlarını kullandıkça, evrene dair anlayışları gelişti. Bunun daha ilkin düşünülenden oldukca daha büyük bulunduğunu fark ettiler, milyarlarca galaksi var ve genişliyor: bu galaksiler birbirinden gittikçe uzaklaşıyor.

Astronomlar ek olarak evrenin bir başlangıcı bulunduğunu da anladılar. Galaksiler şimdi birbirlerinden uzaklaşıyorsa, bu geçmişte birbirlerine daha yakın oldukları anlamına gelir – bu da bilim adamlarına Büyük Patlama fikrini verir.

Bununla birlikte evrenin bir noktada sona erebileceğini fark etmesine de yol açtı.

Bu haftaki bölüm açıklanamazVox’un bilimde cevaplanmamış sorularla ilgili podcast’i bu hikayeyi ve daha fazlasını konu alıyor.