Ardışıklığın kökleri tiyatrodadır. Bu yüzden harikaydı.

HBO draması, bölümleri oyun şeklinde hissettirdiğinde en iyisiydi.

Televizyonun amacının bu olmadığını biliyorum fakat bir bölümün sonunda “tiyatro şeklinde hissettirdiğini” söylemekten daha büyük bir iltifat olması imkansız. Beni meşgul eden diziler, saatlerce devam eden oyunlar dizisi şeklinde. deli adam yapmış oldu ve Sopranolar ilkin; Her bir parça, daha büyük bir bütünün parçası olan sadece kendi ayakları üstünde duran müstakil bir dünya olan Broadway dışı bir sahnede performans sergilemeye hazır hissediyor.

Bu yüzden ona geri gelmeye devam ettim varis.

Doğrusu, varis dürüst olmak gerekirse teatral DNA’sından gelir. Lucy Prebble, Susan Soon He Stanton, Alice Birch, Miriam Battye, Will Arbery, Anna Jordan, Mary Laws ve Jamie Carragher dahil olmak suretiyle bir takım yazar, etkisinde bırakan yapımlar geçmişine haiz ustalaşmış oyun yazarlarıdır ve Yürütücü Yapımcı Frank Rich, Şef’tendir. 1980’den 1993’e kadar The New York Times’ın Tiyatro Eleştirmeni. (Tüm bunlar, Willa’nın -birinin New York’ta hakkaten sahneye koyduğu- korkulu oyununu ve belirgin başarısızlığını birazcık daha gülünç kılıyor.)

Sadece bu ender değildir: uzun, uzun Clifford Odets ve Eugene O’Neill’den Tony Kushner ve Martin McDonagh’a kadar Hollywood’da etken olan oyun yazarlarının zamanı ve bugün pek fazlaca oyun yazarı, tv şovları yazarak yaşamlarının mühim bir bölümünü kazanıyor.

HBO

Öyleyse, yaratıcı Jesse Armstrong mühim bir karar vermiş şeklinde görünüyor: Bölüm bölüm, bu dizi her şeyden fazlaca oyun yazmaya borçlu olduğundan beni etkileyen biçimsel ve stilistik seçimler yapmış oldu. Mesela, varis geri dönüşü olmayan görkemli bir gösteriydi. Fazlaca daha maudlin ve dayanılmaz bir versiyon, bizlere çeşitli karakterlerin çocukluklarından ve onları şekillendiren travmalardan kesitler göstermek için fazlaca fazla süre harcardı. Sonunda Roma’yı tam olarak neyin tanımladığını öğrenecektik. Bir ihtimal bu şekilde ya da tom’un lisede bir kız tarafınca reddedilmesini izle ya da her her neyse. Gidişat yavaşlar ve ton değişirdi ve şimdi onlar için ne kadar üzülmemiz icap ettiğinin bir şovu olurdu. Bu hakkaten bunaltan geliyor.

varis Ek olarak kendimizi medyaya, hararetli bir münakaşaya ya da bir karakterin sabah kahvesine atıp, bizlerden yalnız birkaç dakika sonrasında nerede olduğumuzu ve orada ne yaptığımızı öğrenmemizi istemekten de mutluyuz. of the Films bundan önceki bölüm. Dizi süresince devam eden bir öykü, bir süre çizelgesi var, sadece bölümlerin bir çok büyük seviyede kendi bağımsız dünyalarında geçiyor – bir İtalyan villası, ıstıraplı bir doğum günü partisi, bir Norveç malikanesi, bir cenazenin düzenlenmiş olduğu bir kilise . Bir insanoğlunun niçin o noktaya geldiğini ya da bu iki karakter arasındaki birlikteliğin iyi mi değiştiğini anlamaya ayak uydurmaya çalışırken bölümler oynandı.

Ve her bölümün amaçlı bir başlangıcı olduğu şeklinde, sonu da görüntüler – şu demek oluyor ki jeneriği kastediyorum – gittikten fazlaca sonrasında hafızada duracak şekilde tasarlanmış gibiydi. Bu, sinematik fakat hem de teatral bir tekniktir – her biri izleyicinin zihninde yer eden, daha ilkin olanları tekrardan ifade eden ve onu tekrardan ziyaret etme arzusunu uyandıran bir görüntü yada çizgiyle sonuçlanır. (Bu benim en sevdiğim konulardan biriydi deli adam – mesela, ilk sezonun her kısmı, direkt Edward Hopper’dan alınmış şeklinde görünen bir görüntüye ulaştı.)

varis pek fazlaca minik ipucunun, sadece fazlaca azca detaylı açıklamanın yardımıyla, izleyicilerinin her şeyi açıklığa kavuşturmasına güvendi. Ve genel olarak, bölümler aynı şekilde işliyor: “yerde yaban domuzu” bölümünü (ikinci sürem, bölüm üçüncü, “av”) alıp sahneye koyabilirsiniz ve izleyiciler onları sıralayabilir. bu karakterlerin kim olduklarını, niçin orada olduklarını ve ne istediklerini görece kolaylıkla anlayabilirsiniz.

Bu, Kendall, Roman ve Shiv’in bıçaklarını birbirine saplayıp çevirilmiş olduğu son bölümün kilit sahnesinde açıkça görülüyordu. zor. Aynı anda bir balistik makineden bir milyar beyzbol topunun atılmasını seyretmek şeklinde: Kendall, Shiv’in birinci sezonda o garsonu öldürmüş olduğu yönündeki suçlamalarına karşı düzensiz bir halde kendini savunmaya çalışır; Roman, Kendall’ın iktidarsızlığını (bu noktaya kadar fark etmediğimiz bir gerçek) asla yoktan ortaya çıkardı ve onu yere serdi; Kendall yanlış ve acınası bir halde “en yaşlı çocuk” olduğu mevzusunda bağırıyor; Shiv’in kardeşine karşı oy kullanma mevzusundaki son sonucu. Baş döndürücü ve yüzeyin altında o denli fazlaca şey oluyor – tamamen lirik olarak açıklanamayacak kadar fazlaca motivasyon – insanların tertipli olarak Shiv’in seçiminin önemi (ve Tom’un elini zor bela salladığı sahne) üstünde kafa yorduğundan şüpheleniyorum. otomobilde tartışıyor olmak) senelerce.

HBO

Bu yüzden varis karakterlerinin şifresini çözmede harikaydı: insanların söylediklerini hakkaten dinlememizi sağlamış oldu ve sonrasında düşünmek bu mevzuda. Gösteriyi seyretmek yalnız şarkı sözlerini değil, alt metni de düşünmeyi gerektiriyordu. Karakterlerin motivasyonları açık değildi – şu demek oluyor ki, dizinin sona ermesinin bir sebebi var ve gene de insanoğlu Shiv’in kocasını sevip sevmediğini tartışıyor. varis kelimelerin birçok anlamı hakkında düşünmenizi sağlamış oldu: ne anlama geldikleri, hem de ne anlama geldikleri ve insanların söylediği ne kadar fazlaca şeyin asla görünmüş olduğu şeklinde değerlendirilmemesi gerektiği. Ve böylece her bölüm varis devasa bir satranç oyunu ya da bir ihtimal müzikli sandalyeler şeklinde hissettim. Her sahne güç dengesiyle ilgiliydi: kim haiz bulunduğunu düşündü, kim olmadığını biliyordu ve sözlü tartışmaları ve hoş sohbetleri her şeyi iyi mi tekrardan dengeye getirdi.

Hepsi, 2023’teki (bir çok) yeni Amerikan televizyonunun dünyası değil – ve nedenini hakkaten bilmiyorum. Kuramsal olarak, epizodik bir ortam, her biri kendi başlangıcı, ortası ve sonu olan bir takım bağımsız senaryo oluşturmalıdır. Bununla beraber, gösterilerin bir çok daha geniş görünüyor ve kapsamlı açıklayıcı diyaloglarla karakterize ediliyor. Karakterlerin düşünce değişikliğine dair ipucu veriyorlar, tek fikirli motivasyonlarını netleştiriyorlar ve beklemediğiniz bir tür vaka örgüsünü tahmin etmenizi sağlıyorlar (ölüm, hamilelik, ifşa, yanlış yerde olduğunuzu fark etme) . beraber).

varis bazı sürprizler vardı fakat “bükülmeler” yoktu. Ana karakterleri evrim geçirmiyor ve muhtemelen asla evrimleşemeyecek; Kalpleri değişmez. Tek amaçlı amaçları yoktur. Bir şeyleri yapma sebepleri onlar için bile birazcık belirsizdir. Ve neredeyse asla açıklayıcı diyalog yok varis, Tanrıya şükür; Şimdi geri dönerek yine seyredebilirsiniz ve şovun yepyeni bir tarafını görmüş olacaksınız.

Elbet bir TV programı yazmanın pek fazlaca yolu vardır ve bunların hiçbiri “yanlış” değildir. Sadece 2023’te, bu ne olursa olsun görülmesi yada kaçırılmaması ihtiyaç duyulan oyunlar serisinin doğasında devrim durumunda bir şey var şeklinde geliyor – sizi hakkaten hayata geçiren bir şovun cüretkarlığı saygınlık es, iki ekran çağlarında (odanın karşısında bir tv, elde bir telefon) ve “Ambient TV”. varis öteki birçok tv programının aksine, yönetmenler gördüklerinize katman ve derinlik katmak için çoğu zaman sinematografik teknikler kullandılar. Fakat bilhassa görsel olarak yetenekli olmasanız bile, dikkat etmeniz gerekiyordu. variszira insanlardan duyduklarınız hiçbir süre tam olarak kastettikleri şey olmadı.

Bununla kastettiğim muhtemelen bir müdafa. Eğer beğendiyseniz varis, ve artık bittiğine gore birçok seçeneğiniz olduğundan onu özleyin. Bir ihtimal aynı kaşıntıyı şununla kaşı, söyle, vızıltıyada Endüstriyada Altı metre altındayada mükemmel. görmediyseniz deli adam, o süre kelimenin tam anlamıyla daha iyi bir an yoktu. (Bonus: o şekilde fazlaca eğlence.)

Fakat artık iştahınız açıldığına gore, tiyatroya dalmak için doğru süre olabilir. Doğal ki, medyayı canlı performanslara dönüştürme problemi var – sadece maliyet yada yer engelleyici olsa bile, sinemalarda çoğunlukla görülen (muhteşem) Ulusal Tiyatro Canlı yayınlarını fazlaca uygun fiyatlarla izleyebilir yada seyredebilirsiniz. Broadway HD akış platformuna göz atın yada benim çocukken yaptığım şeyi yapın ve mahalli halk kütüphanesinde DVD izleyin.

Ve sonunda, bu şovda hepimizin hakkaten neyi sevdiğinden bahsetmeye kıymet. Bu karakterlerin kaba, kaba ve mutsuz olması hoşumuza gitti. Anti-kahramanlarımızın, yetkinliğin olağan anti-kahraman özelliğinden sapmasını sevdik – temelde hepsi işlerinde oldukça kötüydü. Kısmen şovun bizi düşündürmesi ve kendi sonuçlarımızı çıkarmamız için bizlere güvenmesi sebebiyle her şeyi leziz bulduk. İzlemeye çalıştığım pek fazlaca TV şovunda bunu özlüyorum ve bunu bu kadar detaylı, şeytani bir şekilde aldığımıza sevindim – bizlere her şeyden ilkin niçin bir şeyler izlediğimizi hatırlatan bir şov.

varis Max’te yayınlanıyor.