Sendikalar “patlamaz”. Ölürler.

Toplu pazarlıkta köklü değişimler olmadan sendikalar geri gelmeyecek.

Muhabirler ara sıra ABD’de Starbucks yada Amazon şeklinde bazı başarı göstermiş sendika girişimlerini görüyor ve ABD’nin bir sendika tekrardan dirilişinin ortasında olduğu, sendikaların “patladığı” yada “ansızın” olduğu sonucuna varıyor. hızla iyileşiyor.”

ABD, Doğu Yazarlar Birliği’nin bir üyesi ve Vox’un yönetim dışı tüm çalışanları şeklinde Vox’un Sendika Pazarlık Komitesi’nin eski bir üyesi olarak, örgütlü emeğin geleceği mevzusunda iyimser olma dürtüsünü anlıyorum, bilhassa bu sefer benim film ve tv endüstrisindeki yoldaşlar daha iyi bir sözleşme için grevde. Onlarla dayanışma içindeyim ve ümit ederim muhteşem bir sözleşme yaparlar.

Fakat durum hakkında dürüst olmanın daha da mühim bulunduğunu düşünüyorum. Organize emek patlamıyor, toparlanmıyor ya da bir canlanmanın ortasında değil. Bunun yerine, senelerdir olduğu şeklinde düşüşte.

Resmi Emek harcama İstatistikleri Bürosu verileri 1983 yılına aittir. O yıl, tüm işçilerin yüzde 20,1’i sendikalıydı. 2022’de bu sayı, o dönemde görülen en düşük düzey olan yüzde 10,1’e düştü. 2008 ve 2020’de sendikasız işçiler sendika korumasına haiz işçilerden daha süratli bir halde işlerini kaybettikleri için kısa süreli kesintiler haricinde, düşüş esasen devamlı olmuştur. Kamu sektöründe sendikalaşma bir miktar dalgalanırken (1983’ten 2022’ye kadar yüzde 36,7’den yüzde 33,1’e düştü), hususi sektördeki düşüş yüzde 16,8’den yüzde 6’ya fazlaca daha belirgin.

İşgücü İstatistikleri Bürosu

Planet Money’den Greg Rosalsky, bu senenin başlarında yazdığı bir makalede bunu kısa ve öz bir halde dile getirdi: “2022’de sendikalaşmada bir artış olmasına karşın, nadiren sendikaların uzun vadeli düşüşünü acıklı bir halde tersine çevirecek kadar kuvvetli, canlanmış bir hareket görüyoruz.”

Sendikaların gerilemesinin sebebi nedir?

Verilerin 1983’te başlaması yanıltıcı bir tablo çiziyor: sendikanın gerilemesi bundan fazlaca ilkin başladı.

Harvard iktisatçısı Richard B. Freeman, sendika üyelikleri hakkında 100 yılı aşkın bir geçmişe giden verileri derledi. Büyük Bunalım öncesinde sendika üyesi olan hanelerin oranının yüzde 10 ila 11 civarında bulunduğunu gösteriyor. 1937’den itibaren (Tesadüfen Yüksek Mahkemenin iki yıl ilkin kabul edilen sendika yanlısı Ulusal Emek harcama İlişkileri Yasasını onayladığı yıl) üyelikte çarpıcı bir artış oldu. Oran, 1936’da yüzde 13,2’den 1938’de yüzde 26,6’ya terfi etti. Oran, hanelerin ortalama üçte birinde zirve yapmış oldu ve onlarca yıl bu aralıkta kaldı. Bununla beraber, 1950’lerin ortalarında, bugüne dek devam eden hafifçe fakat gözle görülür bir düşüş oldu.

Richard Freeman, 1997

Bunun niçin olduğuna dair iki ana kuram gördüm. İlk odak noktası politika: daha çok solcu hükümete haiz ülkelerde sendikalarda daha ufak düşüşler görüldü. Mesela Kanada’da bir sendikadaki işçilerin oranı düştü, sadece düşüş ABD’dekinden daha azca keskin ve bu muhtemelen daha fazlaca sendika yanlısı yasalarla açıklanabilir.

İkincisi, sendika firmalarının işgücünü öteki firmalara bakılırsa daha yavaş genişletme eğiliminde olduğu gerçeğini vurgular. Bu mantıklıdır: sendikalar ücretleri yükseltir, dolayısıyla sendika işçileri daha pahalıya mal olur. Sadece, süre içinde bu tesir, sendikasız firmalar daha süratli büyüyebildiğinden, işgücünün giderek artan oranda sendikasız olmasına yol açmaktadır.

Ekonomist Henry Farber ve sosyolog Bruce Western, 2001 tarihindeki ufuk açıcı bir makalede, bunu ABD sendikalarının gerilemesinde mühim bir unsur olarak gösterdiler. ABD üyelik seviyelerini durağan(durgun) tutmak için sendikaların üyelik oranlarını altı kat artırmaları gerekeceğini tahmin ettiler. Sendikalaşmayı çoğaltmak için örgütlenmede daha da acıklı ve olasılık dışı bir patlamaya gereksinimleri olacak.

Ben ikinci teoriye meylediyorum. Bu, düşman yönetimler (Ronald Reagan yada George W. Bush şeklinde) iktidara vardığında niçin sendika aidatlarının çökmediğini, bunun yerine Demokratlar döneminde görülen aynı kademeli düşüşü niçin gördüğünüzü açıklamaya destek verir.

Yasalar, titreşimler değil

Hangi açıklamayı seçerseniz seçin, herhangi bir sendika canlandırma girişimi, birkaç Starbucks lokasyonu organize etmekten fazlaca daha fazlasını gerektirir. İş kanununda köklü bir değişim gerekecek.

Politika bilimci David Madland’ın kitabı birleşme ayrıntılara giriyor fakat işin aslı şu ki, sendikaları bir tek her işyerinde değil, tüm sektörlerde örgütlemenin yollarını bulmanız gerekiyor. Birçok Avrupa ülkesinde firmalar iyi sendika tutarı ödedikleri için cezalandırılmıyor; Birlik sözleşmeleri tüm sektörleri kapsayacak şekilde “genişletilmiştir”. UPS sürücüleri iyi bir sözleşme yaparsa, sendika olmasa bile FedEx’in de bu koşullara uyması gerekir.

Bu iddialı bir değişim olacaktır. İşçi hareketinin Kurultay’deki en büyük önceliği olan (şu anda Meclis’in Cumhuriyetçi kontrolü sebebiyle beklemede olan) PRO tasarısı fazlaca azca şey yapacaktı; Her şeyden ilkin, bu yasa kıymetli fakat yetersiz olan mevcut işe dayalı sistemi güçlendirecektir. California şeklinde bazı eyaletler sektörel müzakereleri deniyor, sadece biz hala fazlaca, fazlaca erken aşamalardayız.

Kanımca, emeğin geleceği, birkaç dikkat çekici bireysel şirket seçiminden fazlaca, bu tür daha geniş bir müzakereyi mümkün kılmak için tasarlanmış yasal düzeltim çabalarında yatıyor. Seksi bir iş değil fakat örgütlü emeğe ABD’da bir zamanlar haiz olduğu gücü geri verebilecek tek şey bu.