Noah Baumbach’ın Beyaz Gürültüsü aslına bakarsak neyle ilgili?

Ölüm, süpermarketler ve havada zehirli bir vaka.

Yatak odamda bir beyaz gürültü makinesi var. Penceremin dışındaki işlek caddeden gelen trafik gürültüsünü engellemek için almıştım fakat seneler ilkin yatak odamızı dairenin arka tarafına taşıdık. Artık teknik olarak gereksiz olan beyaz gürültü makinesi her gece çalışmaya devam ediyor. Hareket halindeyken sesi simüle etmek için telefonuma iki değişik uygulama indirdim. Bu statik düşük uğultu zorunludur; Onsuz uyuyamam.

Temel hayatta kalmam için bir makineye bağımlı olmaktan nefret ediyorum, fakat onsuz saatlerce tavana bakarak varlığımı düşünüyorum ve sanırım Don DeLillo’nun amacı da bu. Beyaz gürültü. 1985 romanı, okudukça daha net hale gelen nedenlerle uzun süredir “uyumlanamaz” olarak kabul edilen bir postmodern kurgu klasiğidir. Bir yanda tüketicilik, tüketim ve değişen teknolojinin egemen olduğu bir yaşam ile öteki yanda ölümlülüğün ağırlığı arasındaki sürtüşmeyi okuyucuya hissettiren, gülünç, devamlı değişen bir roman.

Noah Baumbach’ın romanın yeni film uyarlaması, DeLillo’nun kitabını yakalamak için yiğit bir girişimdir, sadece netice, orijinaline o denli sadık bir filmdir ki neredeyse başarısız olur. Yıl 1984 ve Jack Gladney (Adam Driver) orta yaşlı bir üniversite profesörü ve kurduğu Hitler Emek harcamaları bölümünün başkanıdır. Karısı Babette (Greta Gerwig) ile beraber, bir çok daha önceki evliliklerinden olan çocuklarla dolu geniş, eski bir evde yaşıyor. Konuşmalarını inceleyen bir seminer şeklinde Hitler Emek harcamaları’ndaki dersleri oldukca popülerdir ve meslektaşı Murray Siskind (Don Cheadle), Jack’in paralel bir Elvis Emek harcamaları departmanı kurmasına yardım etmesini ister. Sadece ufukta ansızın zehirli bir bulut oluştuğunda, haber kaynakları bunu “havadan bulaşan zehirli vaka” olarak adlandırdığında, her şey acayip bir halde alt üst olur.

İnsanlar bu mevzuda uzun, hakemli makaleler ve tezler yazabilir ve yazabilir de. Beyaz gürültü, bundan dolayı yüzeyde oldukca keyifli olmasına karşın aslına bakarsak yalnız bir öykü değil. DeLillo’nun romana neler katmış olduğu hakikaten şaşırtıcı. Mesela: Hitler Emek harcamaları? Ne kadar garip ve büyük seviyede fark edilmeyen bir seçim – fakat film ve roman bunu, adım atmak için tamamen düzgüsel bir tür bilimsel nitelikli fakülteymiş şeklinde ele alıyor.

Ya da devamlı ortaya çıkan tüm bu listeler ve marka listeleri ne olacak? Filmimizde bu, çağdaş ürünlerin, deterjanların, sütün ve belirli türde sakızların dikkat çekici bir halde sergilendiği parlak renkli bir süpermarkette birçok sahneye dönüşüyor. Romanda, metinde acayip bir halde belirli ufak listeler haline gelen periyodik patlamalar görüyoruz. Jack, Babette’i ne kadar sevdiğini düşündükten sonrasında birden araya girer: “Airport Marriott, Downtown Travelodge, Sheraton Inn ve Konuşma Merkezi.”

Netflix

Peki ya her yerde bulunan televizyonlar? her yerdeler Beyaz gürültü, İnternetin hemen hemen dünyayı ele geçirmediği bir zamanda geçiyor. Siskind, Jack’e “Medyumun Amerikan evinde birincil bir güç bulunduğunu anladım” dedi. “Bağımsız, zamansız, kendi kendine yeten, ilgili. Tam oturma odamızda doğan bir efsaneleşmiş şeklinde, rüyada ve bilgisizce bildiğimiz bir şey şeklinde.” Cuma geceleri Jack ve ailesi, film ya da durum komedisi seyretmek için değil, televizyonda görülen felaketleri seyretmek için televizyonun önünde toplanırlar. haberler – “sel, zelzele, toprak kayması, patlayan volkanlar”. Büyülenmişler bundan dolayı “her yıkım daha büyük, daha büyük, daha geniş kapsamlı bir şey için daha fazlasını istememize niçin oldu.”

Sonrasında bir meslektaşı Jack’e bunun sebebinin “beyin atrofisinden mustarip olmamız” bulunduğunu söyler. Aralıksız informasyon bombardımanını kesintiye uğratmak için ara sıra bir felakete ihtiyacımız var.” Devamlı suni bir hiddet çağlarında, 2022’de neredeyse fazla ileri görüşlü görünen okuma yada duyma.

Roman süresince, bazıları filmimizde de görünen başka acayip şeyler oluyor. Jack, başına bir yıkım geleceğine hakikaten inanamıyor bundan dolayı o varlıklı bir üniversite profesörü, felaketlerin başına gelen türden biri değil – şu demek oluyor ki televizyondaki biri. Televizyonun onunla gerçeklik arasına koyduğu mesafe, varlığına sızdı.

Gene de havadan gelen ürkütücü zehirli yıkım oldukça ansızın bitiyor; DeLillo (ve Baumbach) bizlere, Murray ve Jack’in yeniden markette dolaşırken, gerçeğe geri dönmenin garip ve kafa karıştırıcı deneyimini yaşatıyor. Sanki “gerçeklik” – havadaki zehirli bir bulut yada mesela bir salgın şeklinde ezici gerçeklik bile – beyaz gürültü üstünde oldukca uzun süre oturamaz.

Televizyonda olanla gerçek arasındaki bu kanama, romanın dokusunun bir parçası. Jack sık sık yanlış informasyon ve dezenformasyon üstüne kafa yorar (“aile dünyadaki yanlış bilginin beşiğidir,” der bir noktada) – insan beyninin önüne çıkan her şeyi işleyememesinden meydana gelen bir şey ve bizimkinin bunu anlamlandırması gerekiyor. komplo teorileri. Karakterler ansızın acayip bir halde konuşmaya adım atar ve bir sitcom yada gerilim filminin ritmine kapıldıklarını anlayabilirsiniz. Bir grup üniversite profesörü, pop kültürü hakkında detayları sebebiyle birbirlerine hakaret ediyor; bu, pop kültürünün çağdaş yaşamın ortak dili, kendi hayatımızdan daha gerçek hissettiren şey, aramızdaki paylaşılan tecrübe olduğu düşünüldüğünde mantıklı.

Film uyarlaması için Baumbach, romanın kuramsal temellerinin çoğunu ortadan kaldırıyor, sadece aradığınızda hala oradalar. Bunun yerine, romanın kalbindeki daha büyük varoluşsal noktaya odaklanıyor: Kendimiz için yarattığımız tüm bu beyaz gürültü – bir şeyler satın alma dürtüsü, felakete duyulan hayranlık, arka planda devamlı uğuldayan teknoloji – dikkatimizi dağıtmanın bir yolu. bizi öleceğimizin korkulu farkındalığından kurtarmış olur. Gerçek felaketler bizi bu kaçınılmazlıkla karşı karşıya getiriyor fakat biz bunu mümkün olan en kısa sürede bertaraf etmeye çalışıyoruz. Bu yüzden insanoğlu ünlülere (Elvis şeklinde) ya da bizlere yalan yere dünyayı vaat eden liderlere (Hitler şeklinde) takıntılı hale geliyorlar; Bir kalabalığın parçası olarak, oyuncunun duygusal coşkusuna teslim olarak, bu duyguyu bir süreliğine durdurabiliriz.

Dürüst olmak gerekirse, Baumbach’ın seçimi birazcık hayal kırıklığı yarattı. Beyaz perde merkezli bir hikayeyi beyaz perdeye taşımak ergonomik olarak birazcık biçimsel ustalık gerektirir; bu, seyircinin hikayeyi yalnız görmesini değil, onu hissetmesini, karakterlerin ne yaptığını öğrenmesini sağlamanın bir yoludur, bu da duygusallığı artırabilir. darbe.

Fakat sonuçta oldukca konuşkan ve kuramsal bir roman. Ve netice olarak kaynak malzemenin mizahını ve tuhaflığını birazcık kaybetmesine karşın, kim bilir tek dileyebileceğimiz sadık bir uyarlamadır.

Wilson Webb/Netflix

Sadece, bir dikkatsizlik beni bilhassa üzdü bundan dolayı anahtarı Beyaz gürültü romanın silinmez bir erken sahnesinde yatıyor. Murray, Jack’i görmek istediği ve Jack’in asla görmediği mahalli bir gezinsel yere götürür. “ABD’nın en oldukca fotoğraflanan ahırı” olarak anılır ve oraya varmadan oldukca ilkin onun işaretlerini görmeye başlarsınız. Geldiklerinde, “kırk otomobil ve bir tur otobüsü” otoparkta ve fotoğraf ekipmanı olan birçok şahıs yakınlarda durup ahırın fotoğraflarını çekiyor.

Murray, Jack’e “Ambarı kimse görmüyor” diyor. “Ambarın etrafındaki tabelaları bir kez gördüğünüzde ahırı görmek olanaksız hale geliyor.” Bunu neredeyse dini bir halde resmediyor: “Burada olmak bir tür tinsel bağlılık. Biz yalnız başkalarının gördüklerini görüyoruz. Geçmişte burada bulunan binlerce şahıs, gelecekte gelecek olanlar. Kolektif bir algının parçası olmayı kabul ettik. Bu tam anlamıyla vizyonumuzu renklendiriyor. Bir bakıma dini bir tecrübe, tüm gezim şeklinde.”

Sonunda diyor ki: “Fotoğrafın fotoğrafını çekiyorlar.”

Murray’in fikri, “en oldukca fotoğraflanan ahır” şeklindeki bu birazcık saçma düşünce, yalnız muhteşem olduğundan dikkat çekici, her şeyi paramparça ediyor Beyaz gürültü odaklanın. Sıradışı bir ahırı fotoğraflamak için gezi eden turistlerle, milyonlarca kez fotoğrafı çekilmiş şeylerin fotoğraflarını çekme şeklimiz içinde oldukca fazla bir fark yok: Eyfel Kulesi, Özgürlük Heykeli, Golden Gate Köprüsü, her her neyse. . Niçin bunu yapıyoruz? Şu sebeple resimlerini gördük ve ikimiz de orada olduğumuzu kanıtlamak istiyoruz. “Orada”, yalnız Paris’te, New York’ta yada San Francisco’da değil, tüm dünyada. Aracılı gerçekliğimizi bir saniyeliğine kırmak ve bir örnek oluşturmak istiyoruz. Fotoğraf, gerçekliğin iddiasıdır, varoluşun etrafındaki bir çerçevedir: biz buradaydık. Yaşadık. Biz önemliydik.

Ve bir noktada artık burada olmayacağız fakat kimse şimdi bunu düşünmek istemiyor.

Romanın ve filmin sonunda Jack, bakkalda sıraya giriyor, işlerini icra eden insanları gözlemliyor ve varlıklı tüketim malları seçimini inceliyor. “Yiyecek ya da aşk haricinde ihtiyacımız olan her şey burada tabloid raflarında,” diye bitiriyor sözlerini. “Doğaüstü ve Dünya Dışı Masallar. Mucize vitaminler, kansere çareler, obeziteye çareler. Ünlülerin ve ölülerin kültleri.”

Beyaz gürültü bizi kendi faniliğimizden uzaklaştırmak için koyduğumuz gerçeklikle aramızdaki engellerle ilgili. Fakat beyaz gürültü makinesi şeklinde, bastıracak hiçbir şey kalmadığında uyumak zorundayım, kültürel beyaz gürültümüze o denli bağımlı hale geldik ki, onsuz yaşama fikri neredeyse dayanılmaz. Buna insanlık durumu ya da ne derseniz deyin: bununla bu şekilde başa çıkıyoruz, çoğumuz tavana bakıyoruz, varoluşu düşünüyoruz ve sonunda bir anlam ifade ettiğimizi umuyoruz.

Beyaz gürültü Netflix’te yayınlanıyor.