Mısır hip-hop’u, askeri darbeden on yıl sonrasında ülke hakkında ne diyor?

Yasmine El Rashidi, Sisi’nin Mısır’ında politika ve sanatın iyi mi ayrılmaz bir halde birbirine bağlı bulunduğunu konu alıyor.

On yıl ilkin, bir askeri darbe ve halk ayaklanmasının birleşimi, Mısır’ın demokratik olarak seçilmiş ilk cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’yi devirdi.

Mısır ordusu uzun süredir ülkenin en kuvvetli perde arkası gücü olmuştur. Sadece hükümeti devraldığında perdenin arkasına geçti ve esasen o zamandan beri ülkeyi yönetiyor. Ülkede parlamento ve seçimler var fakat gerçek politika yok.

Haziran 2013’te, uzun süredir diktatör Hüsnü Kutsal’i deviren 2011 ayaklanmasının peşinden seçilen Mursi, bir senedir görevdeydi. Devrim, Mısır’da ve dünyada büyük bir ümit uyandırdı. Fakat şimdi ülke her zamankinden daha baskıcı. Temmuz 2013’teki askeri darbe Mursi’nin Müslüman Kardeşler destekçilerini ve öteki siyasal aktivistleri içeren bir protesto hareketini ateşledi. Mısır güvenlik güçleri protesto kamplarını bu yaz imha etti; En feci tarih, binden fazla protestocunun katledildiği 14 Ağustos 2013’tü. İnsan Hakları İzleme Örgütü bunun muhtemelen insanlığa karşı bir kabahat bulunduğunu söylemiş oldu. Yüzlerce şahıs ölüm cezasına çarptırıldı ve Mursi’nin kendisi, 2019’daki mahkeme konuşmasının peşinden çöken Mısır devletinin sadece dikkatsizliği olarak tanımlanabilecek bir şeyin tutsağı olarak öldü.

Bugün, Mursi’nin müdafa bakanı olarak vazife icra eden eski General Abdel Fattah el-Sisi cumhurbaşkanı. 2018’de oyların yüzde 97,08’ini alarak neredeyse emsalsiz bir seçim kazanmıştır ve anayasal referandumla iktidarını 2030’a kadar uzattı.

İnsan hakları gözlemcilerine nazaran, ordu ortalama 60.000 siyasal tutukluyu tutukladı, sadece kaynaklar bana bu sayının mühim seviyede daha yüksek olabileceğini söylemiş oldu.

Sadece siyasal ifade devam ediyor ve Mısırlılar oy hakkı dışındaki alanlarda kendilerine yer açmış durumda. Politika. Edebiyat bir isyan aracıdır, grafik romanlar toplumsal değişimi yakalar ve yürekli gazeteciler mühim çalışmalarını sürdürürler.

yeni kitabında Karanlıkta gülmek: Değişimin ortasında MısırKahireli gazeteci Yasmine El Rashidi, genç bir müzisyen kuşağının iyi mi sebat ettiğini belgeliyor. Kendi hikayelerini anlatmak için hip-hop kültürü, rap ve Mısır müziğini harmanlayan mahragana sanatçılarını içeriyor.

“Mısır’daki benzer biçimde gerilmiş ve baskıcı bir siyasal ortamda, insanların görüşleri ve deneyimleri hakkında açıkça konuşma riski devamlı vardır” diye yazıyor. “Mısır vatandaşı için politika ve sanat bir arada. Ayrılmaz hale gelirler.”

El Rashidi, New York Review of Books’a tertipli olarak katkıda bulunur ve 2016 romanının yazarıdır. Geçen Yazın Chronicle’ı. Kendisine Kahire’de telefonla ulaştım ve konuşmamız kesildi ve birazcık kısaltıldı.

Kitaba 2011 devrimi ve 2013 darbesinin öyküsünü tekrardan anlatarak başlıyorsunuz fakat sonunda müziğe konsantre oluyorsunuz. Niçin bu?

2011 devrimine şahit olan hepimiz, bir başarısızlık ve yenilgi duygusuna haizdir. Bunun birazcık ötesine geçip yaşadığım Kahire’deki günlük hayata bakarsanız, nesnel olarak devrimin öldüğü, insanların sessiz olduğu fikrini görebilirim – o süre durumun bu şekilde olmadığını görebilirim.

Gençler içinde bir şeyler oluyordu fakat siyasal alanda değil. Sokakta, halk otobüsünde, metroda gençlerin konuşmalarını dinlediğimde, benim kuşağımdan oldukca değişik zihniyet ve zihniyete haiz bir neslin yetiştiğini görebiliyordum. İfadelerinde oldukca daha özgür görünüyorlardı. Politik olarak değil, bununla birlikte cinsellik söz mevzusu olduğunda yada modaya açıklıkları söz mevzusu olduğunda, mesela sokakta ufak evlatların giymeye yada saçlarını halletmeye başlamasını seyretmek benzer biçimde. Çok açık ki batıda gördüklerinden etkilenmişlerdi, sadece benim kuşağım kadar kesinlikle uyum sağlama baskısı altında değillerdi.

Sonunda yazmaya başladığım bu müzik türü, Mahraganat, 2011’de farkındaydım fakat o zamanlar buna Mahraganat demiyorduk. Fakat biçim esasen oradaydı, kısaca bir tür rap ya da hip-hoptu. Bu gençlerin sahada ve ötesinde yaşam hakkında rap yaptıklarını duymaya başladınız.

2011’de kitapta hakkında yazdığım iki şahıs olan Sedat ve Amr Haha ile tanıştım ve bu müzik dünyasının içine çekildim. Sadece kitap, türün ilgi görmeye başlamasıyla birkaç yıl sonrasında ortaya çıktı. Daha sık duymaya başladınız. İnsanlar bunun hakkında konuşmaya başladı.

Mohammed Elshamy/Anadolu Ajansı/Getty Images

Bu iki şey benim için bir araya geldi: benimkinden oldukca değişik bulunduğunu düşündüğüm ve tamamen özgür bulunduğunu düşündüğüm bu genç nesli gözlemlemek. Ve bu müzik giderek daha popüler hale geldi ve giderek daha çok gencin onu dinlediğini fark ettim. Bu onların düşündüklerinin ve hissettiklerinin bir ifadesiydi.

Ve siyasal atmosfer giderek daha baskıcı hale geldikçe, tür yalnız büyüyor gibiydi, inançlarımızın yada siyasal tarihimizdeki önceki kalıpların aksine ve sonrasında baskı korkuları arttıkça sessiz kalmaya devam ettik. Bu durumda durum tam tersi benzer biçimde görünüyordu.

“Mısır, çağıl tarihinin en bunalımlı noktasında.” Fakat bununla birlikte meydana gelen bu toplumsal ve toplumsal değişimi de anlatıyorsun. Bunu iyi mi uzlaştırırsınız? Bu yalnız karşı kültürün işi mi – ve ülkenin ana akımına giren karşı kültür müziği türü mü?

Burada, burada dostlarımla, kaynaklarla, bağlantılarımla yaptığım her konuşmada bunu bir sual olarak gündeme getirdim, bilhassa hükümetin bu nüfusu denetim altında tutmak için yapmış olduğu her şeyde, protesto karşıtı yasalar yada ekonomik durumlarına karşı çıkan insanları baskı altına alıp tutuklayarak.

Çadırcı pazarında dikiş diken, geçen Kasım ayında Feysbuk’ta eşyaların tutarları ve yaşamın ne kadar zorlaştığı hakkında bir video gösteren ve sabahın dördünde evinden getirilen ve bir Weil için birkaç haftalığına ortadan kaybolan bir zanaatkar tanıyorum. ve aylarca hapiste kaldı. Hikayeler sabittir.

Hükümetin bunu denetim altında tutmak için yaptıklarına karşın, “problemi” ele almamalarına devamlı şaşırıyorum şundan dolayı bence bu bir mesele, bence bu bir saatli bomba – bizim devasa genç nüfusumuzun problemi.

Gençler son aşama sinirli. Ve engelsizler. İçimde korkuları olmadığına dair bir his var. Sokaklarda büyük bir enerjiyle dolaşırlar. Ve hükümet onların gereksinimlerini karşılamak için hiçbir şey yapmıyor. Takılmak için halka açık alanlar sunmuyorlar, onları cezbedebilecek türden işler sunmuyorlar. Devlet onların gereksinimlerine ve enerjilerine yanıt vermiyor.

Siyasal olarak ilgilendiklerini yada içinde bulunduğumuz durumu protesto etmek için sokaklara çıktığımızın bilincinde olduklarını düşünmüyorum. Fakat kesinlikle bir tür siyasal istikrarsızlığa yol açabilecek bir şeye dönüşebilecek bir enerjileri var. Hükümetin onlara bakıp “Onlar için hakikaten fırsatlar yaratmak, onlar için kapsayıcı bir kamusal alan yaratmak açısından bir şeyler yapmalıyız” diye düşünmemesine devamlı şaşırmışımdır. işaret.

Kitapta kırmızı çizgilerden ve bunların süre içinde iyi mi değiştiğinden ve bu hip hop türünün kırmızı çizgilere iyi mi meydan okuduğundan bahsediyorsunuz. Bugün kırmızı çizgileri iyi mi görüyorsunuz? Ve bu rapçilerden biri direkt Sisi yada hükümet hakkında mı konuşuyor?

Direkt şarkı sözlerinde değil. Politik olması gerekmeyen fakat politik olan o denli oldukca şey söylendi ki. Ekonomik durumdan ve ülkenin oldukca baskı altında olduğu hissinden bahsettiğinizde – bu tür şeylerden bahsettiğinizde, direkt hükümete gitmeseniz bile, bu tarz şeyleri siyasetten hakikaten ayıramazsınız.

Kırmızı çizgilere geri dönün: Dikkatli ilerleyin. Ortaya koyduğum şeyleri şimdi her zamankinden oldukca daha çok düşünüyorum. Açıkça konuşan yada toplumsal medyada konuşan her insanın bilmememizden birazcık çekindiği bir noktaya geldi.

Bir taraftan iktidarı kızdıran şeyler bulunduğunu biliyoruz. Öte taraftan, bununla birlikte oldukça tadı. Sırada kimi örnek almak istedikleri tadı. Bir sonraki gönderisinin yada tweet’inin ne süre viral hale geleceğini kim bilebilir, şundan dolayı bu tür şeyler yetkilileri kızdırır.

2011 ve sonrasında yaşananların peşinden ülke siyasetinden kopmak mümkün değil. Yapamazsın. 2011’den ilkin bazılarımız için bu şekilde olmayan şekillerde hayatımızın ve nefes almamızın bir parçası haline geldi.

Fakat birkaç kez arkadaşlarımın bana “Bu gönderiyi hakikaten silmelisin” söylediğini duydum ya da politik olarak etken olan insanlarla beraber oldum ve iki ya da üç kez bir şeyin ifadesini düşündüm. Artık bilmediğin için yazacağım.

Sisi ve Kutsal arasındaki fark, Kutsal döneminde neyin söylenip söylenemeyeceğinin oldukça açık olmasıdır. Bu hükümette birçok gri alan var. Yeni bir kırmızı çizgiyi aşan bir şey söyleyip söylemeyeceğinizi bilmiyorsunuz şundan dolayı o kırmızı çizgiler günlük yaşamda olup bitenlere nazaran değişiyor.