İran kafeleri Karaçi’de ender görülen bir görünüm haline geliyor

KARAÇİ: Asla Karaçi’ye gittiniz mi ve İran kafelerini ziyaret ettiniz mi? Değilse, metropolü ışık şehri meydana getiren zamanı kültürü kaçırmışsınız anlamına gelir.

Karaçi, Bölünmeden ilkin de sansasyonel bir şehirdi, canlı oldukca kültürlü ortamı turistleri cezbeden tek niçin değil, bununla birlikte akşamları ve toplantılarıydı. Bu gelişigüzel toplanma eğilimi, Karaçi’nin değişik yerlerinde bulunan İran kafeleri sebebiyle liman kentinde düzgüsel hale geldi.

Bunda bu kadar garip olan ne vardı? İran kafe kültürü, kozmopolit şehirdeki öteki kafe ortamlarından oldukca değişik. İlerici yazarların, sendika liderlerinin, aydınların ve emekçilerin merkezleriydiler. Bu kafelerin özgünlüğü günümüzde de görülmektedir. Her kafe, yol kavşağının köşesinde yer almıştır.

Bunu yapmanın mantığı pek oldukca şekilde yorumlanabilir, sadece gözlemlediğim kadarıyla bir özellik, toplu taşıma ile gezi eden herhangi bir kişinin bu köşede yer alması sebebiyle bu otele kolayca ulaşabilmesidir. Altyapı, normlar ve formaliteler, yalnızca seçkin insanların değil, düzgüsel insanların da en iyi İran mutfağının tadını çıkarmasına izin veriyor. Avukatlar, öğrenciler, kırık kalpli aşıklar, meteliksiz aydınlar ve bununla birlikte Karaçi’nin yapınak sahipleri ve sethleri ​​gelip aynı masalara oturuyorlar ve bu kafeler onlara eşit hizmet veriyor.

Karaçi’de yalnız dört İran kafesi kaldı – Uni Plaza civarlarındaki Cafe Victory, Shaheen Complex’teki Khairabad Tea Shop, Sadder’daki Cafe Darakhshan & Pehlvi ve Garden’daki Cafe Mubarak. Geo News, dördünün de sahipleriyle röportaj hayata geçirmeye çalıştı, sadece bazıları birkaç nedenden dolayı öykü paylaşmadı. Bunlardan biri İranlı olmaları ve beladan korkmalarıdır. Sadece Geo News, Cafe Victory ve Khairabad Tea Shop ile anlaştı.

Cafe Victory 55 yıl ilkin inşa edildi. Bu restoranın Chullu Kebabı onların evine hususi. Eş ortak Abdul Hameed, “55 yıl sonrasında bile adetlerimizi kaybetmedik. Chullu Kabab’ı Cenup Asya baharatları olmadan pişiriyoruz, 50 yıl ilkin iyi mi servis ediliyorsa öyleki servis ediyoruz. fiyat enflasyonu bundan dolayı pişirdiğimiz her şey soya yağında.”

Her mükemmel öykü şeklinde, ağlatısal bir şimdiki süre vardır. Bu İran kafe kültüründe de oldu. Bu kafeler 60’lar, 70’ler şeklinde günümüzde rağbet görmüyor. Bu kafelerin sahibi olan yada bir zamanlar onları mahalli halka satmadan ilkin olan birçok kişiyle konuştuk. Hiçbiri bizlere İranlıların büyük bir pazara haiz olmalarına karşın niçin besin işine yatırım yapmadıklarına dair somut bir sebep sunmadı. İran’ın en eski işlevsel kafelerinden kabul edilen Khairabad Tea Shop’un sahibi Abbas Ali hariç.

Khairabad Çay Dükkanı 1943’te açıldı. Hala ayakta ve her insana büyük karides pulao servis ediyor, sadece Abbas Ali artık bu kafeyi işletmenin olanaksız bulunduğunu düşünüyor. “Sahipleri birinci derslik konumu sebebiyle kira için yüz binlerce rupi talep ediyor. Pagri (Pakistan’daki geleneksel kira düzenleme sistemi) miktarımızı talep ediyoruz, o denli azca ki başka bir kafe açamayız.

“Bu kafe Hindistan’ın Bölünmesinden ilkin inşa edildi ve atalarım buraya ter ve kan verdiler. Biz Karaçi’de çağıl yiyecek kültürünün öncüleriyiz ve bizlere asla kimseymişiz şeklinde davranıyorlar. Bu kafe 80 senelik bir miras, fakat biz Pakistanlı değiliz. Çocuklarım burada dünyaya geldi fakat banka hesabı açmalarına izin verilmiyor. Dört neslimiz bu topraklara hizmet ederek geçti ve bizi dışarı atıyorlar.”

Benzer bir hesap başka kişiler tarafınca da bizimle paylaşıldı sadece yasal zorluklar sebebiyle düşük profilli olmak istediler. Kısacası Karaçi’nin mirası yok olma eşiğinde ve bu şehrin hızıyla bu kafelerdeki akşam sohbetlerimizi, köklerimizi, adetlerimizi, toplanmalarımızı oldukca geride bırakıyoruz.