Gösteride Michelle Williams, bir şeyler başarmak için çaresiz bir sanatçıdır.

Kelly Reichardt’ın son filmi, sanatın önüne geçen dünyevi dikkat dağıtıcı şeylerin hayal kırıklığını nazik bir komediye dönüştürüyor.

Gençken, yaratıcı çalışmanın tamamen o esin şimşeğiyle, ortaya çıkan ve size bir armağan veren esin perisiyle ilgili bulunduğunu düşünürsünüz. Sadece sanatçılarla meydana getirilen röportajları okuyun yada kendiniz olun ve aslen sanat yapmanın bir çok gün bir tek ortaya çıkmak anlamına geldiğini anlıyorsunuz. Kimi zaman iyidir. Kimi zaman iğrenç. Ve yaşam seni yoldan çıkardığında, devam edersin.

Sanırım bu yüzden Kelly Reichardt yeni filmine isim verdi. Açmak, ve muhtemelen bu yüzden onu oldukça seviyorum. Reichardt’ın tüm filmleri benzer biçimde – Wendy ve Lucy, Meek’in kesmesiVe ilk inek – Belirsiz bir yere doğru ağır adımlarla yürümek, kimi zaman keyif almak, kimi zaman yol arkadaşlarınıza katlanmak, kimi zaman de oturup dinlenmek hakkında bir film. Bu durumda, bu amaç Art.

Bu, Reichardt’ın Michelle Williams’la dördüncü ve destek yazar Jon Raymond’la yedinci ortaklaşa iş, yalnızca nispeten alışılmadık olduğundan değil, hem de Reichardt’ın öteki insanlarla ve beraber çalışmak hakkında bir iki şey bildiğini gösterdiği için de mühim. Williams, yaklaşan bir şov ve kırık bir çaydanlık ile stresli bir Portland heykeltıraş olan Lizzy’yi oynuyor. Ev sahibesi Jo (Hong Chau, daima harikadır) da bir sanatçıdır ve iki Şovlar geliyor, bu da şofbeni onarım etmedeki yavaşlığını Lizzy için daha da sinir bozucu hale getiriyor.

Açmak – Reichardt için alışılmadık derecede iyimser ve gülünç bir film – esasen rahat Portland zemininde bir Sisifos arayışının bir kroniği. Lizzy’nin meydana getirecek işi var fakat en basit şeyler yoluna çıkmaya devam ediyor ve kayanın üstüne yuvarlanmasını güçlükle engelliyor. Su ısıtıcısıyla ilgili bir şey var. Bir de kedisinin incittiği kuş var ve bu onun sorumluluğu haline geliyor. Kendileri de sanatçı olan anne babaları (Maryann Plunkett ve Judd Hirsch) sinir bozucu; Babasının, Lizzy’nin ondan faydalandığından oldukça güvenli olduğu misafirleri vardır. Yaratıcılığa eğilimli adam kardeşi (John Magaro) düşüşe geçmiş benzer biçimde görünüyor ve Lizzy ne yapacağından güvenli değil. Başını suyun üzerine çıkarır çıkarmaz, kimsenin onun gösterisine gelmeyeceğine ve hatta çalışmalarını görmek istemeyeceğine dair ürkütücü bir korku arka planda pusuda bekliyor.

A24

Reichardt, gözlemci olmayan izleyicinin bunu yalnızca bir öncül, “hiçbir şeyin olmadığı” bir film sanmasına niçin olabilecek kadar incelikli bir vaka örgüsü örmede ustadır. Bu kısmen, hepimizin başına gelen türden oldukça gündelik şeylerin olmasından kaynaklanıyor. Yalnız işini halletmeye çalışıyorsun fakat telefon çalıyor ve paketin gönderilmesi gerekiyor ve bugün öğle yemeğinde ne yiyeceğini bilmiyorsun, köpeğin gezdirilmesi gerekiyor ve tesisatçının içeride olması icap ettiğini unuttun. öğlen Bir koşu bandında koşmak benzer biçimde, oldukça şey yapıyorsun ve hiçbir yere varamıyorsun.

Sadece Reichardt’ın dehası, önceki filmlerde bozuk bir otomobilden bozuk bir vagona kadar değişen, yaşamın hayal kırıklıklarını karakterlerin büyümesi ya da büyümemesi için yem haline getiriyor. Filmleri, bunun benzer biçimde turneye çıkmayanlar bile yol filmleri; İnsanlar, belirli bir varış noktası olmayan, yol süresince aksilikler olan ve bir çok vakit idealden birazcık daha azca buldukları refakatçileri olan bir yolculuktalar.

İçinde Açmak, o vakit vazife yolun birazcık daha aşağısına inmektir. Dikkat ederseniz, bu bölümün Lizzy’nin hayatında mühim bulunduğunu fark etmeye başlarsınız şundan dolayı bu, Lizzy’nin caymak için cazip gelebileceği noktadır – asla Jo benzer biçimde övülmeyeceğini varsayma sanatından caymak ve üstüne almak. başka bir vazife. Filmin gerilimi, hiçbir vakit yüksek sesle dile getirmediği şu sorudan doğuyor: Hangi yolu seçecek?

Emek harcamaları hem hayranlar hem de eleştirmenler tarafınca büyük saygı gören Reichardt’tan bilhassa acıklı bir öykü. Filmleri meşhur festivallerde prömiyer yapıyor ve büyük erkek oyuncular tarafınca aranıyor. Sadece beyaz perde pratiği hâlâ bilgili olarak minimalist ve abartısız; Portland’da düşük bütçeyle çekim yapıyor ve uzun süredir Bard profesörü. Daha azca disiplinli ve deneyimli film yapımcıları, ufak bütçeli filmlerden büyük bütçeli schlock’a geçtiler ve işlerinin acı çektiğini izlediler. Reichardt’ın tanınırlığı kısmen onun ısrarı ve sanatla alakalı özgürlüğe olan bağlılığından meydana gelmektedir.

Her insana açık bir özgürlük olmadığı benzer biçimde hepimiz işinde iyi olması imkansız. Sadece Lizzy’nin sükunet içinde çalışan, geldikleri noktayı asla geçemeyeceklerinden kaygı eden ve bu zihniyetin bile bir halde daha azını gerçek sanatçılar yapacağından kaygı eden tüm o sanatçıların yerini alabileceğini düşünmek oldukça kolay.

Açmak günlük yaşamın basit dikkat dağıtıcı unsurları içinde yaratıcı emek harcamayı neredeyse olanaksız gören hepimiz için bilmiş bir selamdır. Bu yüzden onu başka bir yol filmi olarak görüyorum, Lizzy’nin yanında başrol olduğumuz ve filmin bir yol arkadaşı olduğu bir film. Gözlemci için, filmin ritmine girmeye hazır olanlar için, bu bir merhem ve göz kırpmadır – kendinizi göstermeniz için nazik bir hatırlatma.

Açmak tiyatrolarda oynar.