Bilim niçin yavaşlıyor?

Bilim, toplumun motorudur ve hakkaten yıkıcı araştırmaların sona ermesi çoğumuz için çekince işaretidir.

Gösterilen yazıların hacmine bakılırsa, bilimin altın çağındayız. Her zamankinden daha çok bilim insanı var; her zamankinden daha çok gösterim var; ve pek fazlaca büyük iş yetersiz finanse edilmeye devam ederken, her zamankinden fazlaca daha çok finansman var. Araştırma ve geliştirme için federal fon, 1955’te 3,5 milyar dolardan 2020’de 137,8 milyar dolara terfi etti, enflasyon hesaba katıldıktan sonrasında bile 10 kattan fazla arttı.

AI ve biyoteknoloji şeklinde alanlar patlıyor şeklinde görünüyor, Sadece suni zeka ve biyoteknoloji şeklinde birkaç hususi alan haricinde, bilimin altın çağındaymışız şeklinde hissetmiyoruz. 20. yüzyılın başlarında, içinde yaşadığımız dünyaya dair anlayışımızı kökten değiştiren ve endüstriyi alt üst eden bulgu üzerine bulgu görüldü: nitrojen fiksasyonu, milyarları beslemeyi mümkün kılıyor; atomun yapısı ve DNA; Roket teknolojisi, levha tektoniği, radyo, bilgisayarlar, antibiyotikler, genel görelilik, nükleer zincirleme reaksiyonlar, kuantum mekaniği… sıralama uzayıp gidiyor.

Şu anda daha çok bilim olabilir, sadece aslına bakarsak dünyayı değiştiren keşifler açısından 20. yüzyıla kıyasla fazlaca azca şey söylüyor şeklinde geliyor. Daha fazlaca araştırıyor ve daha azca yapıyoruz şeklinde geliyor.

Yukarıda söylediğim şeyi dizgesel olarak incelemeye çalışan “Kağıtlar ve Patentler Zaman içinde Daha Azca Yıkıcı Hale Geliyor” başlıklı yeni bir Nature makalesinde incelenen sav budur: daha çok bilim, sadece daha azca dünyayı değiştiren bilim .

Nature makalesi patentlere ve belgelere bakarak gelecekteki araştırmaların ne kadarının belirli bir yayına dayandığını yada belirli bir çalışmanın “bilim ve teknolojiyi yeni yönlere izleyeceği yolu göstermeye” ne kadar hizmet ettiğini ölçmeye çalışıyor.

Netice: Evet, eskisinden daha azca köktencilik yenilik var şeklinde görünüyor.

Dönüştürücü bilimde kötüye mi gidiyoruz?

Bu yeni bir sual değil. Nature makalesinin belirttiği şeklinde, önceki emek harcamalar “yarı iletkenler, farmasötikler ve öteki alanlarda azalan araştırma üretkenliğini belgeliyor. Makaleler, patentler ve hatta bağışlama başvuruları önceki çalışmalara kıyasla daha azca yeni hale geldi ve her ikisi de yeniliğin öncüsü olan daha azca değişik informasyon alanını birbirine bağladı. Bulgu yılı ile Nobel Ödülü verilmesi arasındaki fark da genişledi, bu da bugünün katkılarının geçmişle boy ölçüşemeyeceğini gösteriyor.”

Sadece bunlar oldukça dar ilerleme ölçütleridir, bir çok tek bir alanla sınırlıdır yada oldukça sübjektiftir (Nobel Ödül Komitesi’nin kararları şeklinde). Tabiat bilimciler daha geniş bir ölçüyü araştırmak istediler. Mesela, kağıtların ezici bir çoğunlukla bilgiyi “birleştirip pekiştirmediğini” (yada üstüne inşa edip etmediğini) değerlendiren “CD Dizini” adında olan yeni bir metrikte 25 milyon yazı (1945-2010) ve 3,9 milyon patent (1976-2010) elde ettiler. alanda mı, yoksa alanı “kırıp” ve yeni, taze araştırma yollarına işaret edip etmedikleri.

Düşünce şu ki, bir yazı önceki emek harcamayı temel aldığında, o makaleden meydana getirilen alıntılar çoğu zaman önceki emekleri da alıntılayacaktır. Bir yazı araştırma alanında çığır açtığında, o makaleden alıntı yapıyor anlamına gelir. daha azca büyük olasılıkla daha önceki çalışmalardan alıntı yapmış olacaktır. CD puanı ne kadar düşükse, araştırma o denli azca kesintiye uğrar.

Mesela, 1953 gazetesi James Watson ve Francis Crick’in DNA’nın yapısı üstüne yazdığı, CD Dizininde “bozmak” açısından devasa yükseklikte puanlar aldı – DNA’ya yeni bir görüş açısı önerdi ve düzelttiği DNA modellerine atıfta bulunarak eskileri yanlış tanıtma zahmetine girmediğini öne devam eden makaleler .

Nature yazarları, alanı değiştiren ve yeni araştırma yönleri açan “yıkıcı” yayınların düşüşte olduğundan şüpheleniyor. Ve kesinlikle bunu buldular – ve düşüş inanılmaz derecede trajik.

“Toplumsal bilimlerde”, “averaj CD5 1945’te 0,52’den 2010’da 0,04’e düştü”. “Fizik bilimlerinde” “averaj CD5 1945’te 0,36’dan 2010’da 0’a düştü”. “İlaç ve tıbbi” patentler için “averaj CD5, 1980’de 0,38’den 2010’da 0,03’e düştü.” Mühim ilerlemeler bekleyebileceğimiz bir alan olan “bilgisayar ve yazışma patentleri” için “averaj CD5, 1980’de 0,30’dan 2010’da 0,06’ya düştü.”

Bilim niçin gittikçe zorlaşıyor?

Bir olasılık, en yıkıcı fikirlerin hepsini aslına bakarsanız bulmuş olmamızdır. 20. yüzyılın başlangıcında hemen hemen tamamlanmamış birçok temel emek verme vardı. Doğal ki, antibiyotikleri inceleyen ilk şahıs, 100 yıl sonrasında bir ilaç şirketindeki 1000 araştırmacıdan birinden fazlaca daha çok ilerleme kaydedecektir. Bunu “düşük asılı meyve” teorisi olarak düşünün.

Buna gore, bugün bilim adamları mühim keşiflerini daha büyük bir yaşta ve daha büyük bir ekibin parçası olarak yapma eğilimindeler, kim bilir bir alanın zirvesine çıkmadan ilkin bilmenizde fayda olacak her şeyi öğrenmek daha çok vakit ve çaba gerektirdiğinden.

Sadece bu, cevap olarak birazcık dairesel geliyor. Bilim adamları niçin yeni şeyler keşfetmiyor? Kim bilir tüm dönüştürücü ve mühim şeyleri çoktan keşfettiğimiz için. Niçin tüm dönüştürücü ve eleştiri şeyleri keşfettiğimizi düşünüyoruz? Zira bilim adamları yenilerini bulamıyorlar!

Bilimdeki yavaşlamanın kaçınılmaz bir tabiat kanunu değil, siyasal kararların sonucu olması tamamen mümkün görünüyor. Mesela, bilimsel bağışlama verme şeklimiz kusurlu. Üstün dereceli seviyedeki finansmana karşın, dönüştürücü fikirlere haiz vizyonerlerin – mRNA aşılarının icadı üstünde fazlaca mühim erken emek harcamalar icra eden Katalin Karikó şeklinde – finansman kazanmak için senelerce savaşım ettiğini biliyoruz. Ve para kazanmak için, sayısı giderek artan engelleri aşmanız gerekiyor – bugün birçok önde gelen bilim adamı, zamanlarının yüzde 50’sini bağışlama teklifleri yazmaya harcıyor, böylece geri kalan yüzde 50’yi gerçek bilime harcayabiliyorlar.

Bir kimya uzmanı olan Kaitlyn Suski, “Bence işinizi sürdürmek ve finansman kuruluşlarını mutlu etmek için yayınlamak zorunda olduğunuz için, orada fazlaca fazla (orta derece) bilim var … pek fazla yeni bilim sunulmuyor” diye yazdı. – ve bilim adamlarının kendi alanlarında neyin yanlış olduğuna dair 2016 Vox anketi için Colorado Eyalet Üniversitesi’nde atmosfer bilimcisi postdoc.

Bilimdeki yavaşlamanın kaçınılmaz bulunduğunu söylemek, şundan dolayı atalarımız aslına bakarsanız tüm iyi fikirleri benimsedi, bilimin yavaşlama olasılığına karşı bizi kör edebilir şundan dolayı biz onu etken olarak yanlış yönetiyoruz ve araştırmacıları zamanlarını ve kaynaklarını en iyi şekilde kullanmaktan yoksun bırakıyoruz. en mühim araştırmalardan ve fon sağlayıcıları – ve vazife süresi araştırma komitelerini – mutlu eden ufak artımlı makalelere doğru.

Bilimin gerilemesinin fazlaca büyük ve geniş kapsamlı toplumsal tesirleri vardır. Yıkıcı kağıtlar çoğu zaman üretkenliği artıran, yaşam standardını iyileştiren, ücretleri artıran ve yaşam kurtaran yeni yenilikler anlamına gelir. Bazıları, ABD üretkenliğinin ve ücret düzleşmesinin çoğunun bilimsel yeniliklerdeki yavaşlamadan kaynaklandığını düşünüyor.

Gerçekte, yenilikçi kağıtlardaki düşüş, muhtemelen, bazılarını denetim edebildiğimiz ve bazılarını denetim edemediğimiz birçok faktörün ürünüdür. Sadece yeni Nature makalesi, sonuçların fazlaca büyük bulunduğunu açıkça ortaya koyuyor. Ve bilim, üretkenliğin ve zenginliğin motoru olduğundan, niçin eskisi kadar iyi gitmediğini idrak etmek daha mühim olması imkansız.

Bu hikayenin bir versiyonu ilk olarak Future Perfect Bülteninde gösterildi. Abone olmak için buradan kaydolun!