'Biraz umudumuz olmalı': Savaş gerçekten biterse Lübnan bölünür | Dünya Haberleri

Lübnan'ın güneyindeki Nabatieh'de metanet, kayıtsızlığın sınırında olabiliyor.

Dört katlı bir binadan geriye kalan tek şey olan derin bir kraterin yanında, havacı güneş gözlüğü takan yaşlı bir adam sandalyede rahat bir şekilde oturuyor ve büyük bir kazıcı sağır edici bir şekilde yanındaki molozları kazıyor.

Aynı patlama nedeniyle yolun karşısındaki bir kule betonarme bir kabuğa dönüştü.

Katlardan birinde bir adam oturmuş nargile içiyor ve hoparlörlerinden Lübnan Devrimi'nin şarkılarını çalıyor. Uzaktan bize el sallıyor.

Adı Celal Nasır ve bir kafe sahibi. Ateşkesin ilk gününde Nabatieth'e döndü.

“İlk gün sabah 5'te geldim ve ilk nargileyi Güney'e koydum Lübnan! İlk gün koydum.

“Çünkü insanlara biraz umut aşılamak istiyorum. Evde oturup ağlayarak yaşayamayız. Biraz umudumuz olmalı.”

Bomba alanına bakarken konuşuyoruz. Son derece cana yakın ve dikkatini toplamakta zorlanıyor: Merhaba demek için bip sesi çıkaran arabalara el sallayıp duruyor.

Her zamankinden daha kırılgan görünen ateşkes konusunda iyimser.

“Sanırım tutar. Bilirsin, hep böyle. Durur, bir ay sürer, birkaç ay… Biliyorum 50 yaşındayım, 1982'den biliyorum, İsrail buraya geldiğinde 8 yaşındaydım. eskimiş!”

Diğerleri ise daha az emin. Biz gelmeden önceki gece, İsrail sekiz mil kadar yakın bir mesafeden hava saldırıları düzenledi.

Bir kahve kamyonunun önünde oturan Ali Hariri, “Füze saldırılarını, uçakları duyduk; savaşın hâlâ devam ettiğini sandık” diyor.

Hariri mesleği gereği avukatlık yapıyor ancak son birkaç aydır yerel bir yardım kuruluşunda gönüllü olarak çalışıyor.

“Bunun zayıf bir ateşkes olduğunu düşünüyorum” diyor. “Keşke savaş yıllar önce dursaydı ama gerçekten durdurulacağını bilmiyorum.”

Bunu düşünmek için iyi nedenleri var; bu İsrail hükümetinin resmi çizgisidir.

Salı günü Başbakan Binyamin Netanyahu şunları söyledi: “Şu anda ateşkes içindeyiz, not ediyorum, ateşkes, savaşın sonu değil.”

İsrail savunma bakanı da şu uyarıda bulundu: “Eğer savaşa dönersek güçlü bir şekilde hareket edeceğiz, daha derinlere ineceğiz ve bilmeleri gereken en önemli şey şu: Lübnan devletine artık muafiyet tanınmayacak.

“Eğer şimdiye kadar Lübnan devletini Hizbullah'tan ayırmış olsaydık, artık bu olmayacak” [like this]”

Devamını oku:
Lübnan'da Hizbullah bayrakları hâlâ dalgalanıyor
Ateşkes 'zaferi' kasvetli görünüyor

Hizbullah medya, komutanlara merkezi komuta tarafından ateşkesi tehdit edebilecek herhangi bir faaliyette bulunmamaları konusunda defalarca hatırlatıldığını söyledi.

Ancak grup kötü bir şekilde yaralanmış olsa bile direnişi ve ideolojisi boyun eğmez.

Nabatieh tepelerinde neredeyse her konutun yıkıldığı bir mahalleye gidiyoruz.

Yıkık evlerini karıştıran bir aileyle tanışıyoruz: Babaları, hava saldırısında öldürülen bir Hizbullah lideriydi.

Em Ali Awada adında bir kadınla konuşmak için yolun aşağısındaki bir daireye davet ediliyoruz.

Oğlu Hizbullah militanıydı, 10 gün önce öldürüldü. Diğer oğlu ise 2006 İsrail-Lübnan savaşında öldü.

Dairesi komşularla ve iyi dileklerde bulunanlarla dolu ve hava sigara dumanından ağır.

Siyah bir duvak takan ve hâlâ gözle görülür şekilde acı çeken kadın, oğullarını anıyor.

“Çocuklarımız şehit olduğunda nereye gittiklerini biliyoruz, çocuklarımız kahramandır” diyor.

“Ama siz mutlaka onların yokluğuna üzülüyor ve ağlıyorsunuz çünkü çocuklarımı ben doğurdum, büyüttüm, şımarttım.

“Bütün dünyanın bilmesini istiyorum ki biz terörist değiliz, bu toprakların sahibi biziz. İnançla, sadakatle savaşıyoruz.”

Bu mücadele durduruldu. Pekâlâ bitmemiş olabilir.