Toplumsal medyada stalking: Niçin hoşlanmadığımız insanlara gizleniyoruz?

İnternetin ilk günlerinde, nefret etmek olabilecek en fena şeydi. Gülen bebeklerin videolarını izleyen yada sanal çiftlikleriyle ilgilenen insan denizinde kin ve alaycılığın yeri yoktu. Her neyse ki süre geçtikçe cemiyet olarak kendimize yalan söylemeyi bırakmayı öğrendik. Bugün asla kimse hakikaten gözden ve akıldan uzak değildir, bu yüzden utanmadan arkadaşlarımıza hoşlanmadığımız kişilerin fena mesajlarını gönderiyoruz yada makbuzları toplamaya adanmış tüm grup sohbetleri yapıyoruz. 70.000’den fazla şahıs, akılda kalıcı “Nefret Marşı” melodisiyle itiraflarını TikTok’a yükledi şundan dolayı şarkının da belirttiği benzer biçimde, nefret dolu olmanın verdiği hissi seviyoruz.

Siz de kendinizi sevmediğiniz kişilerin toplumsal medya paylaşımlarına bakarken ve bu deneyimden keyif alırken bulabilirsiniz. Bu yaygın bir alışkanlıktır ve stresi atmanın bir çok süre zararsız bir yoludur, sadece devamlı olarak başkalarının hesaplarını nefretle kovuşturmak bizi verimsiz bir olumsuzluk döngüsüne hapsolabilir.

Tarih öncesi çağlardan bu yana insanoğlu, etrafımızdaki dünya hakkında, bilhassa de öteki insanlarla ilgili detayları araştırıp elde etme mevzusunda başarıya ulaşmış olmuşlardır. Onları sevip sevmememiz mühim değil; bu duygular beyindeki aynı devrelerden bazılarını harekete geçirir ve netice olarak aynı ödüllendirici duyguların akışını özgür bırakır. Bir çok süre, toplumsal normları ihlal ettiğini düşündüğümüz kişilerden hoşlanmama eğilimindeyiz – derin travmalarının her ayrıntısını abartan sinir bozucu mikro etkileyiciler benzer biçimde – şundan dolayı onların yaptıklarını niçin ve iyi mi yapabildikleri ilgimizi çekiyor. . Takip ettiğimiz kişileri şahsen tanıyorsak, bu nedenler daha da karmaşık ve çeşitli olabilir.

Doğal ki, bu tür toplumsal medya gizlenmeleri gerçeklerden tamamen farklıdır. kabahat teşkil eden takip davranışları ve nefret eylemleri. Bir arkadaşınıza birinin garip Instagram öyküsünü sükunet içinde göndermek ile gerçek diktatörlük ve rahatsız etme içinde asla göz yumulmaması ihtiyaç duyulan ciddi bir fark vardır. Sadece toplumsal medyada ısrarla takip etmenin bu yaygın versiyonu başlangıçta ne kadar zararsız görünse de, gene de zararı dokunan olabilir. Kendimizi bilhassa fena hissettiğimizde, baktığımız şeyin yalnızca, ilgimizi çekecek daha iyi çıkarlarımıza hizmet etmeyebilecek, son aşama iyi seçilmiş bir informasyon seli bulunduğunu görmek zor olsa gerek. Bunu takip eden toplumsal karşılaştırma duygusu, bizi görünüşe ayak uydurmaya ve eksiklerimizi fazlasıyla telafi etmeye zorlar.

Bu gerçek etkilere karşın, çoğunlukla saklanmasının oldukca kolay olması sebebiyle, bunun çözülmesi ihtiyaç duyulan bir problem bulunduğunu kabul etmek zor olabilir. “Sigara içmek, alkol almak yada kompulsif alışveriş yapmak benzer biçimde öteki davranışları düşünün. Bağımlılıkla savaşım eden hanımlarla çalışan bütünleştirici bir danışman olan Georgina Sturmer, “Buna çoğunlukla şahit oluyoruz yada kendimizi öteki insanlara karşı daha görevli hissetmemizi elde eden bir takım kanıt var” dedi. “[Hate-stalking] Yakalanma yada sorgulanma korkusu olmadan hususi olarak yapılabilir, bu da tavşan deliğine girmemizi oldukca daha kolay hale getirir.

Netice olarak, bu sarmallardan tek başımıza inme eğilimindeyiz ve toplumsal medya takip seanslarından utanç duyarak yada utanarak, ilk etapta başkalarının dijital hayatlarına iyi mi bu kadar yatırım yaptığımızı merak ederek terk ediyoruz. Bu, birçok tutarsız duyguyu bununla beraber getiren karmaşık bir davranıştır. Bunu akılda tutarak, bu yazı için görüşülen kişilerden bazılarının adları, kimliklerini korumak amacıyla değiştirilmiştir.

Davranışı tanıyın ve onu neyin tetiklediğini anlayın

Öteki bağımlılık yaratan davranışlar benzer biçimde, nefret takip edeni de karşılanmayan bir ihtiyacı karşılamak için geliştirdiğimiz bir alışkanlık olabilir. “Altta yatan yalnızlık yada can sıkıntısı duygularının üstesinden gelmek için internete girmek oldukca kolay. Oraya vardığımızda, toplumsal medya bizi bağlantıda tutacak yerleşik özellikler içeriyor,” dedi Sturmer.

Toplumsal medyadaki gizlenmemizin mutluluğumuzu engelleyebileceğini kabul ettiğimizde, bu davranışın kökenine inmek önemlidir. Lise yaşamını cehenneme çeviren eski zorbaları hâlâ takip eden Annie’yi ele alalım. 29 yaşındaki yaratıcı bir röportajda bana “Lisede zirveye ulaşıp ulaşmadıklarını görmek için uzun süre hayatlarını takip ettim” dedi. “Ne yazık ki, nefret takip edeni beni daha bilgili hale getirdi, bilhassa de eski bir zorbanın başarıya ulaşmış bulunduğunu gördüğümde. Ne süre onlar benzer biçimde bir şeyi başaramasam utanç verici bir halde kendi kendimle konuşma eğilimindeyim.

Kimi zaman karmik adaleti aramanın, geçmişte bizi incittiği için birinin ceza olarak acı çekip çekmediğini bilmek istemenin de bir unsuru olabilir. Rica’nın kendisi tarafınca o denli tehdit edildiğini ve kariyerini raydan çıkarmaya çalıştığını söylediği eski iş arkadaşını ele alalım. “[This person] 42 yaşındaki satış elemanı, başka bir şirkete taşındı ve ben de ayrıldıktan sonrasında kendi başına bir şeyler yapmış olup yapamayacağını görmek için nefret takibine başladım” dedi. “Kariyerimi mahvedebileceğine ve herhangi bir sonuçla yüzleşmeyeceğine inanmak istemedim. Evrenin adil bulunduğunu düşünmek isterim.”

Gizlenmemizin nedenleriyle yüzleşmek, oldukça rahatsız edici bazı sorular sormayı ve yanıtlamayı gerektirecektir. “Bunun örnekleri şunları içerebilir: Bu karşılaşmada ne aramıştınız? Gidiyor musun [to this person’s account] kendine eziyet etmek için mi? Bu yalnızlık, hiddet yada kıskançlık duygularının bir tezahürü mü? Yoksa başkalarının biz olmadan ne yaptığını mı merak ediyoruz?” Kaliforniya Los Angeles Üniversitesi’nde toplumsal psikolog ve profesör olan Jaimie Krems şöyleki konuştu:

Toplumsal medyanın bu kişiyle olan ilişkinizde daha ilkin oynadığı görevi de düşünün: Bir ihtimal onun paylaşımlarını “beğeniyor” ve yorum yapıyordunuz ya da ara öğünleriniz ya da doğum günü partileriniz onun yayınlarında çokça yer alıyordu. Bu etkileşimler, çevrimiçi para birimi olarak hizmet veren değişik türde bir doğrulamayı bununla beraber getirmiş olabilir; bu, bazı kişilerin hesaplarına yine gelmemizin bir sebebi olabilir.

Maruz kalmanızı sınırlayın

Herhangi bir birlikteliğin sonunda, bizlere çoğunlukla öteki kişiyi tüm toplumsal medya platformlarında takip edeni bırakmamız, hatta engellememiz söylenir. Sadece onları derhal ve tamamen kesmeyi zor bulanlar için, takipçiden ve günlük çalışmalarından ayrılmak gene de gereklidir.

22 yaşındaki yazar Lily, ayrılıktan iki yıl sonrasında eski adam arkadaşı ve yeni partnerini denetim etmenin duygusal yaralarına tuz kattığını itiraf etti. “Bunun ardındaki niyet kendimi daha iyi duymak olsa bile bu beni daima bok benzer biçimde hissettirirdi şundan dolayı günün sonunda ben onun tarafındaki, beraber yaşlanmanın planlarını icra eden kızdım” dedi. . Eski eşinden gelen yıl dönümü ve dönüm noktası gönderilerini akışta görmek onun için bilhassa zor: “Bu bana, ayrılık hâlâ tazeyken her şeyin iyi mi bulunduğunu hatırlatıyordu: durmadan ağlamak, acıdan ciğerlerimi patlatmak ve tüm bu hiddet ve öfkeyi duymak. Hayal kırıklığı ve üzüntü.”

Toplumsal takip yapma ihtiyacı hissettiğiniz anları kovuşturmak ve bu örneklerin ortak yönlerinin neler olabileceğini değerlendirmek önemlidir. Size onları hatırlatan belirli bir yerde miydiniz, belirli insanlarla mı takıldınız, yoksa belirli bir aktivite mi yaptınız? Bir ihtimal bu bununla birlikte Annie’nin durumunda olduğu benzer biçimde daha büyük bir kişisel probleminin da göstergesi olabilir. “Şimdi, nefret ardında koşmamın talepten kaçınmamın bir tezahürü olup olmadığını görmeye çalışıyorum: eğer bunu yalnız hayatımı daha iyi hale getirmek için yapmam icap ettiğini bildiğim şeyi görmezden gelmek için yapıyorsam” dedi.

Bir planı harekete geçirin

Dikkatli olmazsak, toplumsal medya tacizi zararsız ufak bir muameleden, günlük rutinlerimize sızan negatif bir reflekse dönüşebilir. Krems, “İçimize kurnazca yaklaşan dürtüyü kabul etmek ve harekete geçmeden ilkin kendimize birkaç dakika duraklatmak yararlı olabilir” dedi. Bu öz sınırlamayı ufak artışlarla bile uygulamak, bunun hakikaten yapmak istediğimiz bir şey mi yoksa beynimizin ve başparmaklarımızın alışmış olduğu bir alışkanlık mı olduğu mevzusunda düşünmemize destek olabilir.

Bu alışkanlığı ortadan kaldırmaya destek olabilecek öteki uzun vadeli örnekler içinde kendimizi başka bir şeye, bir ihtimal bir hobiye, bir medya parçasına, hatta başka bir kişiye kaptırmak yer alır. Lily, “Son zamanlarda örgü örmenin ve TikTok’a gitmenin bana destek bulunduğunu fark ettim” dedi. Yıkıcı inançlarımızı doğrulayan detayları aramaya kendimizi zorlamak yerine, hissettiklerimizi işleyebilmemiz için güvendiğimiz birine açılmamıza da destek olabilir.

Tam bir dijital detoks gerektiren aşırı durumlarda, davranışlarımızı dizginlemek için adımlar atmak yerine kendimizi bahaneler üretirken bulabiliriz. Bu durumda Sturmer bizi durumun niçin bu şekilde olabileceğini incelemeye çağrı ediyor: “Kim bilir toplumsal medyaya hakikaten başka amaçlar için ihtiyacınız bulunduğunu söylediğiniz için sınırlar koymak istemiyorsunuz. Kendinize bunun hakikaten doğru olup olmadığını problem ve yalnızca ihtiyacınız olan bilgiyi almanın yollarını arayın. başka yerde.”

Bunun yaşamın düzgüsel bir parçası bulunduğunu kabul edin

Popüler inanışın aksine, sevmediğiniz kişilerin toplumsal medyasını kovuşturmak daima depresif bir devrin yada sağlıksız bir takıntının başlangıcına işaret eden bu utanç verici aktivite değildir; Görünüşte ele alındığında, bu yalnız yeni informasyon edinmenin başka bir yoludur ve eğer tam olarak aradığımız şeyi bulursak, bakış açımızı mühim seviyede iyileştirebilir. Rica, “Eski iş arkadaşımın istediği şirkete giremediğini ve emekliliğe zorlandığını öğrendim” dedi. “Herkesi yaşamının şu andaki halinden memnun olduğuna ikna etmeye çalıştığını görmek oldukca keyifli.”

Öteki durumlarda ilişkileri güçlendirmenin yada başlatmanın bir yolu bile olabilir. “Paylaşan nefretin bizi aslen paylaşılan sevgiden daha çok bir araya getirme ihtimali var. Eğer ikimiz de aynı kişiden nefret ediyorsak, kim bilir bizi iyi bir işbirlikçi meydana getirecek temel benzerliklerimiz vardır” dedi Krems. “Bu koalisyon halindeki nefret takip edeni iyi hissettirebilir şundan dolayı hem informasyon keşfediyoruz hem de birbirimize bağlanıyoruz; bunun refahımız için büyük getirileri olabilir.”

Bazılarına bu bir erişme benzer biçimde görünse de şunu kabul edelim: Ne kadar yolumuza devam ettiğimizi iddia etsek de, can sıkıntısı ve merakın doğru karışımı bizi belirli bir kişiyi denetim etmeye zorlayabilir. Bununla beraber gelebilecek schadenfreude, bizim ıslah edilemez yada fena insanoğlu olduğumuz anlamına gelmez. Hayatımızdaki vakalara ve karşılaştığımız insanlara karşı hislerimiz geçerli ve çeşitlidir. Toplumsal medyadaki check-in’lerimiz başkasının yaşamını mahvetmeye ya da kendimize zarar vermeye yönelik takıntılı ve organize bir çaba olmadığı sürece, aynı sarmaldan aşağı inerken kendimizi hırpalamamıza gerek yok.

“Birini sevmemek ve onun kötülüğünü dilememek, bunu yapmalı mıyız? Bu bizim ahlakımıza bağlı bir sual” dedi Krems. “Fakat neredeyse hepimiz bunu yapıyor mu? Cevabın evet bulunduğunu düşünüyorum.”