Friends apartmanından Çağıl Aile evine, TV daha tertipli hale geliyor

Bir zamanlar tv evleri darmadağındı. Dağınık değillerdi fakat tv arkadaşlarımızın evlerinde eşyalar vardı. Jerry mısır gevreği kutularını tezgahın üstüne bıraktı. Seinfeld. Monica bulaşıkları lavabonun tarafındaki rafta kurumaya bıraktı. Dostlar. Connor’ın evinin oturma odasının zemini gazetelerle süslenmişti. Roseanne.

Sadece son zamanlarda, tüm bu karışıklıklar TV ekranımdan kaybolmuş benzer biçimde görünüyor. Ted Lasso’nun kırlentleri daima bu şekilde düzenlenmiş benzer biçimde görünüyor. Pritchett-Dunphy-Tucker klanı Çağıl aile bulaşıkları asla yıkamıyor benzer biçimde görünüyorlar, fakat bulaşıkları da asla kirli görünmüyor: daima bir tek parıldayan bir hazır olma durumundalar. Ekranda son olarak ne vakit başıboş bir güç kablosu gördüğümü hakkaten hatırlayamıyorum.

2021’de bir tumblr gönderisinde “Günümüzde film ve tv ev iç mekanları, bir lysol reklamı için set olarak ikiye katlanmış benzer biçimde görünüyor” diye yakınma etti. Bay Temiz mi?

Şikayeti görünce bana sezgisel olarak doğru geldi. Sıcak bir halde dağınık tv setleri çağından çıktığımı ve tüm tv setlerinin daima bir emlakçının evi açık bir evde satmak için sahneye çıkarmak için aceleyle gelmiş benzer biçimde görünmüş olduğu bir zamana geldiğimi hissettim. .

CBS

Sadece trend fikrine istisnalar da oldukça kolay bir halde düşünebiliyordum. bu öfori Ne de olsa çocuklar karmaşanın ortasında yaşıyorlar! kesinlikle kızlar sayılacak kadar yeniydi ve oldukça eskiydi. Ve bu fikirde bir şeyler olup olmadığını öğrenmek için yapım tasarımcılarını aradığımda, hayal kırıklığı yaratacak kadar güvenilir değillerdi.

“Tüm bu tarz şeyleri ayarlayana kadar bunu duymamıştım!” dedi Sanat Yönetmenleri Birliği başkanı Nelson Coates. “Bence bu birazcık şovun türüne bağlı.” Kesinlikle izin verdi Sabah Gösterisiyapım tasarımcısı olarak çalmış olduğu , oldukça tertipli bir sete haiz, sadece bu bir karakter seçimiydi: “Bu insanoğlu titizlikle denetim edilen yaşamlara sahipler.”

Bununla birlikte, konuştuğum her yapım tasarımcısının, tamamen güvenilir olmasalar bile, set karmaşasının niçin ortadan kalkmış olabileceğini düşündüklerine dair oldukça sağlam teorileri vardı. Bana bunun bütçelerle, toplumsal medyayla yada gösteriler düzenlemekle ilgisi bulunduğunu söylediler.

Araştırmam ihtiyaç duyulan iki sual kaldı: Setlerdeki dağınıklık düzeyi hakkaten vakit içinde değişti mi? Var ise niçin var?

Bunu idrak etmek için verileri araştırmam gerekecekti.

NBC

Dağınıklığı sayılara nazaran ayarla

Ne yazık ki, Vox’tan bu mevzuda tam bir doktora için fon sağlayamadım, bu yüzden kendimi 1990’lar, 2000’ler ve 2010’lardan 10’ar dizi olmak suretiyle 30 TV şovuna bakmakla sınırladım. Abartılı örneklerden kaçınmak için, hepsini IMDb’nin tüm zamanların en popüler TV şovları listesinden çıkardım.

Belirli kurallara uyan her on senenin en popüler şovlarını seçtim. Amerikalı olmaları gerekiyordu (bu yüzden hayır Sherlock), canlı aksiyon (hayır avatarı), günümüzde geçen (hayır Genç Sheldon) ve ana kümeler içinde minimum bir mahalli alan ihtiva eder (hoşçakal, hoşçakal, DIR-DİR). Birden fazla on yılı kapsayan şovlar, dönemin ruhunun büyük bir parçası oldukları on yıla dahil edilir (Seinfeld 1989’da prömiyeri yapılmış oldu ve Dostlar 2004’te bitti fakat ikisini de 1990’lara koydum). Bu yargılama çağrısı, kuşkusuz, şovlar söz mevzusu olduğunda birazcık bulanıklaşıyor. Philadelphia her daim güneşlidir (2005’te prömiyeri yapılmış oldu ve hala devam ediyor), sadece günün sonunda, tüm bu proje yargı kararlarına bağlı.

Her seti standart dağınıklık seviyelerine nazaran değerlendirdim. Pek oldukça şovda, öykü sebebiyle bir alanın kısa süreliğine dağıldığı ve arkasından yeniden temizlendiği bölümler vardır, sadece bunlar bu projenin amaçları açısından sayılmaz. Bunun yerine, her sete temel durumunda bakıyoruz. Bu temel durumun dağınıklığını değerlendirmek için yedi maddelik bir değerlendirme sıralaması tasarladım:

Constance Grady/Vox

Onlarca yıl süresince ilerledikçe, genel olarak setlerin 3-4 aralığında dolaştığını fark ettim: oldukça tertipli, sadece burada ve orada birazcık dağınıklık var.

Constance Grady/Vox

Her on senenin her iki yönde de aykırı değerleri vardır. 1990’larda Geoffrey, Banks malikanesini elinde tutuyor. Bel-Air’in Genç Prensi daima satmak için sahnelenir. 2000’li yıllarda, Herzaman güneşli adamların kırıntılarla ve küflenmiş havlularla dolu daireleri var.

Constance Grady/Vox

Sadece son on yılda bir şeyler değişiyor. Önceki on yılların 3 ve 4 seviyeli karmaşayı tercih etmiş olduğu yerde, 2010’larda 2’lik bir fazlalık görmeye başlıyoruz.

Onlar Çağıl aile evler ev bakımını ortadan kaldırdı. Underwood’lar Kağıttan Ev güç kabloları için zamanınız yok. bu Ekip elbise hukukçular bakir saraylarda yaşarlar.

Constance Grady/Vox

Bir çok durumda, dağınıklığın olmamasının bir karakter sebebi vardır. Underwood’ların evinin lekesiz olması da bir o denli mantıklı. Kağıttan Ev Banks malikanesinin lekesiz olması için yapmış olduğu benzer biçimde Bel-Air’in yeni prensi: Zenginler; onlar için dağınıklığı halledecek insanoğlu var. Matt Murdock üstünde gözüpek kördür ve kesinlikle ayağının takılacağı yerde dağınıklık olmasını istemez. Lucifer açık Lucifer şeytandır ve korunması ihtiyaç duyulan bir estetiği vardır.

Gene de, 2010’ların oldukça daha çok karakteri, 1990’ların karakterlerinden oldukça daha çok evlerini lekesiz tutmaya karar vermiş benzer biçimde görünüyor. Set dağınıklığı gitmiş benzer biçimde görünüyor.

Peki ne oldu?

ABC

Kargaşalık nereye gitti?

Bu öykü için konuştuğum yapım tasarımcılarının oldukça azı setlerin eskisinden daha azca dağınık olduğu mevzusunda olumluydu. Gene de hepsinin, eğer öyleyse niçin daha azca dağınık olabileceklerine dair pek oldukça fikri vardı.

Sara K. White, üstünde çalışan bir yapım tasarımcısı. Sürüher şeyin dijitalleşmesinin yapım tasarımcılarının setlerinde kullanabilecekleri medya miktarını azalttığını teorileştiriyor.

White, “Bir çok medyayla dijital alanda karşılaşılmış olduğu gerçeği göz önüne alındığında, evimizdeki fizyolojik öğelerin hacmi birazcık azaldı” diyor. “Dolayısıyla, bir evde yığın yığın plak, CD ya da kaset ya da mecmua ya da gazete yığınları olan büyük stereolarımız yok. Bu, bu aşamada bir çok insanoğlunun yaşamının günlük bir parçası değil. ”

White, işinin en sevilmiş olduğu yanlarından birinin boşlukta birinin karakteri hakkında oldukça şey söyleyebilecek ufak ayrıntılar bulmak bulunduğunu söylüyor: “Kim bilir yarısı okunmuş bir kitabı ya da yarısı yenmiş bir sandviçi dışarıda bırakan türden karakterlerdir. ya da kim bilir komodinin üstünde birinin hapşırdığı bir mendil vardır” diyor.

Yaşam buluta taşınırken bu ayrıntıları bulmak daha da zorlaştı. “Bence bu zorlayıcı ve öteki yapım tasarımcılarıyla hakkında konuştuğum bir mevzu” diyor: “Hakkaten yaşam malzemesi ve yaşamın somutluğuna haiz bir alan yaratmak, eğer yaparsak hakkaten anakronik olacağımız gerçeğini göz önünde bulundurursak.” tipik olarak bir evin etrafına medya yığınları koyun.

Jeff Mann, üstünde çalışmış bir yapım tasarımcısı. Bay ve Kadın Smith Ve tropik kasırga, ev içi dağınıklık mevzusundaki kültürel varsayılanlarımızın değiştiğini düşünüyor. Mann, “Bir şeyin daha mütevazı olması, 90’larda belirli bir şahıs hakkında bir öykü anlatmak için yaptığınız bir seçimdi” diyor. “Bir ihtimal değişmiş benzer biçimde hissediyorum, dağınık yada yaşanmış hissettiren bir alana haiz olmak, bugünlerde bir karakter hakkında bir şeyler söyleyebilmenin bir yolu.”

1990’larda, son aşama bozulmamış Banks malikanesi, Jerry Seinfeld’in günlük dairesine kıyasla, ailenin aşırı zenginliğiyle daha çok konuştu. Bugün kırıntılarla dolu apartman daireleri Herzaman güneşli showroom benzerinin yanında karakterlerin pisliğiyle daha çok konuşun Çağıl aile evler.

Mann ek olarak, toplumsal medyanın talep uyandıran görüntüsünün dağınıklığın ortadan kalkmasının ardındaki bir güç olabileceğini düşünüyor. “İnsanlar kabul içinde [of the new normal] Bir şeyin showroom yada showroom’a bitişik görünebileceği ve gene de içinde yaşanabileceği imgeleriyle bombardımana tutuldukları için, şu sebeple orasının birisinin yaşamış olduğu ve esin verici olduğu söyleniyor, değil mi? diyor.

Evlerin iyi mi görünmesi gerektiğine dair fikirleri toplumsal medya tarafınca şekillendirilenler bir tek seyirciler değil. Yönetmenler toplumsal medyada da iç tasarıma bakıyor. White, Pinterest’ten sonrasında yönetmenlerin bir setin içinin iyi mi görünmesi gerektiğine eskisinden oldukça daha çok ilgi gösterdiğini keşfettiğini söylüyor.

“Artık Pinterest benzer biçimde bir siteye girip bir Google Görsel araması yapmak ve bir sürü cevap almak ve potansiyel olarak oldukça yönlü duymak hakkaten mümkün – ve potansiyel olarak olmak oldukça yönlü – görsel bir ortamın ne olduğu mevzusunda” diyor. “Ve bu, bir mekanın ve bir film yada TV projesinin nihai görünümünün ve hissinin ne işe yaradığını zorlayabilir.”

Pinterest ve Instagram çağlarında yaşamı sürdürmenin yanı sıra ev tadilatı ve TV şovları düzenlemenin altın çağını yaşıyoruz.

Coates, “İnsanların bir şey satın alıp sahneye koyduğu ve insanların bunun temsil edildiğini görmüş olduğu realite TV dünyası var” diyor. “Bu ondan sonra, insanların gerçekte ne yaptığını yansıtmaya çalışan tasarımcılar vasıtasıyla kültüre karışıyor.”

Bir seti fazladan dağınık hale getirmenin vakit ve paraya mal olduğu gerçeği de var.

Coates, “Yapılmakta olan şovların hacmiyle beraber daha azca hazırlık süresi var” diye ekliyor. “Bu yüzden, yaşamın o son katmanını her şeyin üstünde yapma kabiliyeti olmayabilir.”

Mann, “Bu şovlar hayatlarının bir santim içinde planlanıyor” diyor. “Birçoğu konum odaklı ve çoğunun bir sanat dekoratörünün yada tasarımcının eklemek isteyeceği katmanları eklemek için zamanı yada deposu yok. Asla kimse o sahnenin bir hazırlık günü için para ödemeyi haklı çıkaracak kadar mühim bulunduğunu düşünmüyor.”

Ortadan kaybolan set karmaşasının güzel duyu tesiri, buna karşılık gelen iç tasarım trendlerindeki değişimle daha da artıyor. 1990’larda meydana getirilen şovlar, gerçek dağınıklığa ek olarak daha çok görsel karmaşaya sahipti. Setleri çoğu zaman koyu renkli ahşabın uyumsuz tonlarında, duvar kağıtlarında ve döşemelerde oldukça sayıda gürültülü, birbiriyle çatışan desenlerle dekore edildi. Aslen, 1990’ların modasının yüksekliğine ve daha oldukça 1970’lere benziyorlardı.

White, yapım tasarımcılarının ellerinden geldiğince 1970’lere bağlı kaldıklarını söylüyor.

White, “Başladığımda, hatta 12 ya da 13 yıl ilkin,” diyor, “’70’ler ve 80’lerden, bilhassa bağımsız film alanında hâlâ bu dokuya haiz olan şeyleri çekmeye yönelik bir eğilim vardı. Geri dönerek 2000’lerin başındaki filmleri izlerseniz, ‘Bu nedir, 70’ler mi?’ Şundan dolayı o yaşanmış doku oldukça çekiciydi. Ve gerçekçiydi. Hala buna hakkaten haiz olan dünyanın belirli cepleri vardı. Hâlâ var, sadece bu giderek daha azca gerçekçi hale geldikçe, genel bir yas vardı.”

Coates, gerçek dünyadaki tasarımların set dekorasyonunun iyi mi göründüğünü etkilediği benzer biçimde, set tasarımlarının da gerçek dünya dekorasyonunun neye benzediğini etkilediğini belirtiyor. “İnsanlar sana bakıyor. Bakıyorlar Çağıl aile ve bunun sonucunda meydana gelen şovlara bakın. Bu bakışlar, insanların hayatlarını iyi mi yaşadıklarını da etkilemeye adım atar ve bu da insanların uygar yaşamı iyi mi temsil ettiğini etkisinde bırakır.”

Sonunda, hepsi bir sonraki nesle akacak.

“İzliyordum Ara sokaklar [from 1973] gelmeye başladığımda, ”diyor White. “Örneğin, bugünlerde prodüksiyon tasarımına yeni başlıyorlarsa, her insanın kesinlikle izlediği film olduğundan güvenilir değilim. Çağlar değiştikçe mihenk taşları da değişiyor. 10 yada 20 yıl içinde, şu anda yarattığımız şey bir mihenk taşı olacak. Görmek garip olacak.”

Geleceğin prodüksiyon tasarımcıları, size yalvarıyorum: Trump yönetimine ve salgın öncesi ABD’nın sonuna vb. karanlık hicivli bakışlarınız için 2010’ların evlerini tekrardan yaratmaya başlarken, beni düşünün ve hatırlayın. Lavabolarımızın yanında hâlâ bulaşık deterjanı şişelerimiz vardı.