GOP’un küstah zulmü Medicaid emek harcama gereklilikleri için baskı yapıyor

Birkaç şahıs daha iş bulabilirdi. Peki ya olmayanlar?

Cumhuriyetçiler, borç tavanını yükseltmenin bir koşulu olarak harcamaları kısmak istiyor sadece federal bütçenin en büyük üç bileşeni olan Toplumsal Güvenlik, Medicare ve orduda büyük kesintiler yapmak mevzusunda isteksiz olduklarını gösterdiler. Ve bundan dolayı, azca ilkin onaylanan harcama planları, ağırlıklı olarak geriye kalanlara odaklanıyor: çoğunlukla yoksullar için programlar.

House GOP’un borç tavanı dramasındaki açılış teklifi olan Kaldır, Kurtar, Büyüt Yasası, düşük gelirli Amerikalılar için sıhhat sigortası programı olan Medicaid’e ve Tamamlayıcı Beslenme Yardımı Programına (SNAP yada SNAP) yönelik emek harcama gereksinimleri ekleyecektir. “besin kuponları”) ve gereksinim sahibi Aileler için geçici yardım (TANF, çoğu zaman “nakit yardımı” olarak anılır).

Yardım almaya hak kazanmak için insanların çalışmasını mecburi kılmak aslen oldukca fazla para tasarrufu sağlamaz; Kurultay Bütçe Ofisi, 10 yılda ortalama 120 milyar dolar yada 10 senelik bütçenin yüzde 0,2’sini kurtaracağını buldu. Sadece bu programlara güvenen düşük gelirli aileler üstünde büyük bir tesiri olabilir. Beyaz Saray (neredeyse esirgemez bir parti değil fakat gene de) Medicaid düzenlemelerinin 21 milyon insanı sıhhat sigortasını yitirme riskiyle karşı karşıya bırakabileceğini düşünüyor. (Şu anda ortalama 90 milyon Amerikalı Medicaid yardımı alıyor.)

Toplumsal programlar için iş gereksinimlerinin savunucuları, kendilerinin “çalıştıklarına” dair kanıtlara işaret etme eğilimindedir – şu demek oluyor ki, emek harcama gereksinimleri mevcut olduğunda, daha çok yararlanıcı iş bulur ve bunun eylemsiz olarak yarar elde eden işsizlerden daha iyi olduğuna inanırlar.

Muhaliflerin bir yanıtı, kanıtlara meydan okumaktır. Netice olarak, 2018’de Medicaid emek harcama gerekliliklerini uygulamaya koyan ilk eyalet olan Arkansas, sıhhat sigortası olmayan nüfusun oranı keskin bir halde artmasına karşın iş artışı görmedi. Meslektaşlarım Alvin Chang ve Tara Golshan’ın birkaç yıl ilkin belirttiği şeklinde, nakit yardımlar için emek harcama gerekliliklerini içeren birkaç rastgele deneyin gözden geçirilmesi, etkilerin istihdamı erkenden fark edilir şekilde artırmasına karşın, etkilerin zaman içinde hızla azaldığını buldu:

Alvin Chang ve Tara Golshan’ın Şeması

Birazcık değişik tartışayım. İş taleplerinin kısa ve hatta uzun solukta işi birazcık artırmasının makul bulunduğunu düşünüyorum. Fakat onlar için “çalışmadıkları” insanoğlu üstündeki etkilerinden dolayı hala fena bir düşünce olduklarını düşünüyorum.

İş gereklilikleri kaçınılmaz olarak büyük bir grubu – bir ihtimal yüzde 20, bir ihtimal 30 – terk eder ve bunlar bir kez uygulandıktan sonrasında çalışamaz yada çalışamaz. Bu insanoğlu ondan sonra ya maaşsız ya da şimdi onları kovan hükümet programından desteksiz bırakılıyor. Besin kuponlarına ve Medicaid’e uygulandığında bu, nakit geliri olmayan, market alışverişi yapamayan ve sıhhat sigortası olmayan bir grup insan yaratmak anlamına gelir.

Büyük bir Amerikalı grubunu bu kadere terk etme ihtimali bizi oldukca endişelendirmeli.

İş şartlarını eklediğinizde kim geride kalıyor?

İş gereksinimleri yeni değil. SNAP şu anda 18-49 yaş arası bağımlı olmayan yetişkinler için iş gereksinimlerine haizdir. Sınırla, Tutum Et, Büyüt Yasası, bu gereklilikleri 50 ila 55 yaş arasındaki kişilere uygulayacaktır.

Medicaid’in şu anda herhangi bir emek harcama gereksinimi yoktur (Arkansas deneyi bir mahkeme tarafınca izin verilmemiştir). Meclis tasarısı bunu değiştirecek. Bakmakla yükümlü olunan kimsesi olmayan 19 ila 55 yaş arasındaki yetişkinlerin Medicaid almak için ayda minimum 80 saat (haftada ortalama 18 saat) emek harcaması, cemiyet hizmeti yapması yada mesleki eğitime iştirak etmesi gerekir.

Bu gerekliliklerin beraber ele alınmasının, 50-55 yaşındakiler içinde işgücü piyasasına iştirakı artırmada inanılmaz derecede etkili olacağını varsayalım. Hem SNAP hem de Medicaid alan, bakmakla yükümlü olunan kimsesi olmayan o yaşlarındaki erişkin popülasyonunda, bir işi olan oranın yüzde 55’ten (Medicaid’de çocuksuz insanoğlu için mevcut düzey) yüzde 70’e çıkacağını varsayalım. Geçmişteki emek harcama gereksinimleri bağlamında, bu oldukca büyük bir tesir, büyük bir başarı olurdu.

Sorum şu: İnsanların yüzde 30’una ne olurdu? Negatif İş (yada bir çıraklık programı yada cemiyet hizmeti fırsatı) buldunuz mu? Emek harcama gereksinimleri kuvvetli bir halde uygulansaydı (GOP’un istediği bütçe tasarrufunu elde etmek için olması gerektiği şeklinde), bu insanoğlu aylık bakkaliye yardımlarını kaybederdi. Hastalık durumunda, artık sıhhat sigortaları olmayacaktı. Ve bir işleri olmayacaktı. Hiçbir şekilde nakit makbuzları yada devlet desteği olmayacaktı.

Bir grup Amerikalıyı bu kadar tamamen yüzüstü bırakmak için kısa sürede bir emsalimiz yok. 1990’larda, Bill Clinton, toplumsal yardım için katı emek gereklilikleri getiren bir toplumsal yardım reformu yasasını imzaladı – sadece bunu yalnızca, ebeveynlerin besin kuponlarına yada Medicaid’e erişimi için bu şekilde bir gereklilik olmadığı için yapmış oldu. Bu programları kısıtlamaya çalışan önceki iki GOP yasa tasarısını veto etmişti ve ondan sonra gazeteci Jason DeParle’a “Sıhhat ve beslenme için ulusal bir güvence olması icap ettiğini düşündüm” dedi. besin pulları hariç kuvvetli bir halde arttı.

Temsilciler Meclisi’ndeki GOP’un şu anda önerilmiş olduğu şey, bu güvenlik ağını en fakirler içinde çekmek. Evin GOP’unun düşündüğü dünyadaki yeni talepleri karşılayamayan biriyseniz, başvurabileceğiniz sıhhat ve beslenme garantiniz yok. Hususi hayırseverlik ve umutsuz umuttan başka bir şeyiniz olmayacak.

Benzer bir dinamik, sakatlık sigortasında da görülebilir. Engellilik Sigortası Toplumsal Güvenlik Programı kesinlikle insanları çalışmaktan alıkoyar. Bunu destekleyecek muhteşem, titiz emek harcamalar var ve aynı fikirde olmayan dostlar programı savunmaya ve bunun doğru olmadığını iddia etmeye çalıştıklarında bu beni rahatsız ediyor. SSDI’yı korumanın ve kesmemenin sebebi, emek harcamayı etkilememesi değildir. Bunu düzeltme ve katılımcıları dışarı atma çabaları, kaçınılmaz olarak hala işi olmayan, engelli ve şimdi aşırı derecede fukara olan insanları dışarı atacaktır.

Engellilik sigortasının tesirini ölçen meşhur bir araştırma, inceledikleri bir grup başvuruda, yardımları reddedilenlerin yüzde 52,2’sinin iki yıl sonrasında iş bulduğunu ve minimum 1.000 dolar kazandığını; toplumsal yardım alanların bir tek yüzde 14,8’i ile karşılaştırıldığında, sonunda işgücüne dahil oldu. Bu istihdam üstünde mühim bir negatif etkidir.

Sadece başvuruları reddedilen ve hala çalışmayan yüzde 47,8’lik bir oranı düşünün. Hiçbir gelirleri yok ve engelli maaşı alamıyorlar. Onlar bir tek oldukca, oldukca fakirler. Bunu onlara borçlu değil miyiz? bir şey? Aslına bakarsan çalışmayan öteki demografiyi yoksullaştırmaya zorlamak için uygunluğu sıkılaştırmaya kıymet mi? Kim bir ihtimal yapamadıfizyolojik olarak, bu şekilde mi yoksa bu şekilde mi çalışmak?

çalışmak iyi bir şeydir. Fakat acıma de güzel bir şeydir. ABD Birleşik Devletleri’nde, çalışsalar da çalışmasalar da yoksul insanların aç kalmaması gerektiği mevzusunda hükümet politikasına yansıyan geniş bir düşünce birliği vardı. Tıbbi bakım olmadığı için ölmemeliler. Olabilecek en fena neticeleri önlemek için (parça parça, kusurlu) bir güvenlik ağı olmalıdır.

İş gerekliliklerine karşı etik argüman, bunların işe yaramadığı değil, asla muhteşem şekilde çalışamayacaklarıdır. Avantajları olan ve tekmelenen insanoğlu daima olacaktır. Ek olarak çalışamaz yada çalışamaz – ve dünyanın görmüş olduğu en varlıklı ülkelerden birinde herhangi bir ekonomik kaynaktan yoksun kalacaklar.